Gooood-evening! boeddhisten in de Lage Landen – 18 februari 2016

Chef geeft eigenlijk nooit advies in wat dan ook. Hij heeft wel een eigen mening die hij met anderen wil delen. Hij heeft de kijk-om-ze-heen televisie (KOZH) ontdekt en dat wil hij niet voor zich houden. Hij is een heel ander mens geworden sinds hij op deze manier televisie kijkt. Hij lacht vaker en uitbundiger en slaat zich soms op de knieën van de pret. Chef kijkt- als hij tv gaapt, alleen maar naar de uitzendingen van de publieke omroep. In België zal dat wel anders genoemd worden.

Wat gebeurt er als Chef in de KOZH-modus zit? Er is een praatprogramma op de beeldbuis. De presentator doet zelf een duit in het zakje en nodigt anderen uit dat ook te doen. Dat kan heel saai zijn, er wordt wat afgeleuterd in kijkersland. Wat Chef doet is niet meer naar de hoofdpersonen in het programma kijken en luisteren- maar de mensen op de publieke tribune, ook wel klapvee genoemd, observeren. Of gasten die net hoofdpersoon waren- aan tafel hun  trots en zelfbeheersing bewaarden en erna tussen het publiek belanden. Zoals een paar dagen geleden een arts die tijdens zijn spreektijd helemaal afgeserveerd werd door een wetenschapper en nu op het tribune luid zat te zuchten en rare grimassen maakte. Hij explodeerde binnenshuids, zich niet bewust van de camera. Wat was dat heerlijk om te zien. Hij had het was-ik-er-maar-niet-aan-begonnen syndroom

Of een bekende Nederlander – een hotemetoot- die thuis gefilmd heel serieus zijn zegje doet over een kwestie van leven en dood. Maar wat ziet Chef? Op de achtergrond een paarse een meter hoge scheefgezakte pinguïn. Allemachtig, wat was dat leuk. Een paarse pinguïn…en niemand bedacht om dat ding effe verderop te zetten. Het KOZH is overal zichtbaar. Ook tijdens een Journaaluitzending valt er veel te zien en te lachen, als je naast de presentator kijkt. Vaak gaat het om non-verbale situaties. Het gevaar is aanwezig dat je niks meer serieus neemt, maar of dat erg is…

Chef verklapt verder niks meer, ga zelf maar in de KOZH-modus kijken. Het is zo verslavend en je hebt geen psychiater meer nodig om je staande te houden.

Er is ook nieuws over het Lieveheersbeestje dat zijn toevlucht zocht in de Kloosterbunker. Een paar dagen gelezen zat het diertje op de vloer naast de werktafel van de Chef, vleugeltjes wijduit. Chef dacht: nog een maandje, dan kan het diertje weer naar buiten om luisjes te zoeken. Chef staat op, zet de luchtbevochtiger aan, vergeet het Lieveheersbeestje en voelt even later een bobbeltje onder zijn blote linker voet. Morsdood maar niet verpletterd. Dat was niet leuk, in welke modus ook.