Nog nooit in mijn al vrij lange leven zijn de herfstkleuren in de natuur, de bomen en struiken, heggen, zo intens geweest. Zo beleef ik dat. Intenser kan volgens mij niet.
In Nederland vind ik ze al bedwelmend, maar in Vlaanderen, waar ik afgelopen weekeinde was, was de kleurenpracht van een ongekende rijkdom. Nimmer te voor beleefde ik dat zo.
Een gitarist en een zangeres, grote kenners van de natuur, met wie ik het verschijnsel besprak na hun bijzondere optreden, teksten over vergankelijkheid en waterspiegel, suggereerden dat het komt door de vele regenval van de afgelopen tijd.
Kleurig verval.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.