De Australische onderzoeksjournalist Julian Assange is weer thuis. Hij bracht bijna vijftien in afzondering en detentie door om uit handen te blijven van de Amerikaanse justitie. Hij heeft nu schuld bekend aan spionage en kreeg vijf jaar celstraf opgelegd door een Amerikaanse rechter. Die hoeft hij niet uit te zitten omdat hij in Londen in afzondering vijf jaar in een cel doorbracht, in afwachting van zijn uitlevering aan de VS.
Ik begrijp Assange wel dat hij voor deze weg heeft gekozen, ook omdat hem in de VS een levenslange celstraf boven het hoofd hing. Ik vind het bewonderingswaardig dat hij zolang stand heeft gehouden.
Autoriteiten haten onderzoeksjournalisten die nare zaken blootleggen en daarover publiceren. Zoals in het geval van Assange die liet zien hoe ongewapende mensen vanuit een Amerikaanse helikopter werden doodgeschoten.
Ik wil me absoluut niet vergelijken met Assange maar als onderzoeksjournalist ben ik ook door de overheid bedreigd omdat ik alleen mijn werk deed. Een politieman wilde mij uitschakelen door harddrugs in mijn auto te verstoppen, er werden teams opgericht die mijn journalistieke gangen nagingen, om mij onderuit te halen, dat was ook de ambitie van een officier van justitie die overigens niet wist dat zijn baas door een post- en volgploeg van de politie werd geschaduwd, verdacht van het plegen van criminele activiteiten.
Mijn informatie kreeg ik van betrouwbare bronnen, klokkenluiders genoemd. Ook rechters, politiemensen, ambtenaren. Ze vertrouwden me voor honderd procent. Nu nog zal ik nooit hun namen noemen, zelfs al word ik als journalist beschermd door Europese wetgeving, ik hoef geen namen van informanten te noemen.
Ik leef in luxe, dat besef ik heel goed, hoefde geen vijftien jaar in een ambassadegebouw door te brengen, in een Londense gevangenis.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
