Vanmorgen tijdens de Arbeidsvitaminen, ik werkte aan de krant, zong Eric Clapton over de toekomstige ontmoeting met zijn dode vierjarige zoontje Conor. Die in maart 1991 door een open raam van een woning op de 53ste verdieping van een wolkenkrabber in New York viel. Ken je me nog, straks, als ik je weer ontmoet in de hemel? Tears in Heaven. Het is al 33 jaar geleden maar het gebeurde en het lied dat Clapton daarover schreef blijft me ontroeren.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.