Het jaar 2024 – dag 110 – leven

Tegenover het gebouw van de Kloosterbunker staat een hoog gebouw met etages en appartementen waarin mensen (en dieren) wonen. Ik heb er goed zicht op als ik aan mijn werktafel gezeten in de Kloosterbunker het BD samenstel en columns schrijf.

De hele dag gebeurt er vanalles in dat gebouw. Ik zie kleine kinderen over galerijen rennen en voor een deur of raam van een appartement stilstaan. Soms springen ze omhoog om aan opa en oma te laten zien dat ze er zijn. Een man gekleed in een felgeel pak, mogelijk een beveiliger, komt eind van de middag thuis. Een vrouw met een donkere kinderwagen verlaat haar woning en verdwijnt in de hal uit het zicht. Regelmatig rijdt een man in een scootmobiel over een galerij en stopt bij een appartement waarvan de deur wordt geopend. Hij praat met de opener maar gaat nooit naar binnen. Na het gesprek, dat soms lang duurt, rijdt hij achteruit naar de hal om uit het zicht te verdwijnen. Soms stopt een ziekenwagen voor het gebouw en zie ik even later hoe ze met een brancard naar een woning rijden, om even later met een gevulde weer te vertrekken. Postbodes brengen pakjes, Picknick eten, ketens hun koelkasten en zo. Je kunt er ingewikkeld over doen, maar dit is het leven in een grote stad. Het lijkt erg druk maar alles schijnt organisch te verlopen, al kan ik natuurlijk niet in de huizen zelf kijken. Bedriegt schijn?

Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.