Het was tegen een uur of zes gisteravond dat ik het werk met het BD afsloot, een deel van de productie van vandaag. Het was donker en ik keek naar buiten naar de besneeuwde straten. Er was niemand te zien behalve een vrouw – ik vermoed een jonge moeder, die over het sneeuwdek een slee aan een touw met daarop een klein kind voorttrok. De vrouw stapte flink door, dat willen kinderen op sleeën ook. Ik werd diep geraakt door het schouwspel – samen op pad, samen gelukkig, met en op de slee.
Ik moest blijven kijken. Ongeveer 50 meter verder stopte de vrouw en boog zich over het kindje, misschien om het tegen de kou te beschermen met iets. En ze gingen verder, die twee, het was zo’n prachtig gezicht. Ieder apart en toch een eenheid, verbonden door een koord.
Heel, heel lang geleden trok ik een slee met mijn dochtertje en zoontje voort in een groot bos vlakbij mijn woning in een provinciestadje. Het was op een zaterdagmiddag en het vroor dat het kraakte. Ook Quintus, mijn lieve Rottweilerhond, was van de partij. We gingen met de auto die ik parkeerde op een bospad. De kinderen vonden het prachtig dat hun slee werd voortgetrokken door Quintus – en later door mij en ik genoot van hun plezier. Na een tijdje, de kinderen waren al enkele keren van de slee gevallen en hun kleding nat, zocht ik de auto op maar merkte dat ik de weg kwijt was.
Ik liep rondjes, alle bomen zagen er hetzelfde uit, er waren nog geen mobiele telefoons waarmee ik alarm kon slaan en Quintus was geen speurhond. Het begon te schemeren en ik moest mijn paniek verbergen voor de twee op de slee. Die mij volledig vertrouwden als hun vader die het allemaal wel wist. Ik hield mijn angst voor hen verborgen. Ik was toch vader.
Vlak voordat het helemaal donker werd vond ik de auto terug en even later zaten we rond de gietijzeren Morsö houtkachel in de woonkamer – dat kon toen nog in die tijd, met een kop warme chocolademelk en Quintus snurkte in zijn mand.
Twee keer een slee, een ouder, vertrouwen.
Moge iedereen gelukkig zijn, niemand uitgesloten.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.