Een op de vijf jongeren heeft klimaatstress, meldden wij in het BD. Ze kijken niet meer naar tv waar verwoestende branden en modderstromen te zien zijn en zijn bang voor de toekomst. Durven geen kinderen meer te nemen. Jullie, de ouderen, zijn de oorzaak en wij ondervinden de gevolgen, zeggen ze. En er gebeurt gewoon te weinig om onze toekomst zeker te stellen. Ze willen actie voeren maar weten niet hoe.
Ik bedoel het anders dan ik het schrijf, maar een op de vijf valt me nog mee. Heeft de andere tachtig procent geen angst of weet ze dat goed te verbergen?
Als journalist kijk ik beroepsmatig tv, als boeddhist, eigenlijk meer een volger van de dhamma, moest ik van mijn boeddhistische leraar naar rampzalige beelden in Het Journaal en documentaires kijken. Om compassie en empathie te ontwikkelen. Ik ben best wel gehard door de verschrikkingen die ik als journalist heb meegemaakt, maar betrap me er ook op dat ik iedere keer weer pijn voel als ik die modderstromen en natuurbranden zie. De slachtoffers, mensen die dood zijn of alles hebben verloren. Het lijkt nooit op te houden maar het lijkt onderhand geen gespreksthema meer. Die vernietiging.
Ik begrijp de stress van de jongeren heel goed. Als opa maak ik me zorgen over alle (klein)kinderen, als vader over de toekomst van mijn en andermans kinderen. Ik probeer goed en duurzaam te leven maar lees ook berichten dat er weer miljoenen toeristen naar ons land komen om te genieten van bollenvelden en oude steden. Toeristen die met milieuverziekende vliegtuigen komen of met honderdduizenden auto’s op weg zijn naar ons land.
Tegenwoordig staan op elk pakje sigaretten verschrikkelijke afbeeldingen van de gevolgen van kanker. De vliegtuigen trekken schoongewassen door het luchtruim. Waarom staan daar geen teksten op zoals: ‘Doordat wij vliegen heeft de jeugd geen toekomst meer!
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig en gezond zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Wulf zegt
Zou een goede motivatie voor de jongeren kunnen zijn om te laten zien dat zij wel duurzaam leven. Of doet 1:5 dat ook al werkelijk? Je moedeloos schikken in een slachtofferpositie daar hebben we niets aan. Ergens hopeloos`slachtoffer` van zijn is tegenwoordig erg populair.