Het jaar 2023 – dag 144 – vertoornd

VVD-onderwijsminister Dennis Wiersma heeft zijn medewerkers, de fractie en het Nederlandse volk beloofd aan zichzelf te werken om woede-uitbarstingen en intimiderend gedrag te voorkomen. Dat heeft hij publiekelijk bekend gemaakt. De minister verslindt de ene medewerker na de andere, sommigen worden huilend of bij de wc binnen het ministerie aangetroffen alvorens ze soms al na enkele maanden bij zijn ministerie vertrekken.

Ik hoorde vandaag een expert in de zielenroerselen op de radio zeggen dat het een hele kunst is voor deze minister om niet boos te worden en de medewerkers de stuipen op het lijf te jagen. Eerst tot tien tellen, op je lip bijten, zelfonderzoek, patronenonderzoek, dat soort zaken beval hij aan. Eerlijk gezegd vond ik Dennis een hele verademing door zijn jeugdig elan na decennia nietszeggendheid van de Vaste Torenbewoner, de Haagsche Historicus, de man die altijd lacht en inhoudelijk hol klinkt.

Ik heb bij een dagblad gewerkt waarvan de kamer van de hoofdredactie twee deuren had, de inkomende en de vertrekkende, zeg maar. Soms werden slecht functionerende, liegende, of kwaadaardige collega’s door de hoofdredacteur ontboden, ging de inkomende deur dicht en werd het werk in de grote redactiezaal bijkans stilgelegd om maar niets te hoeven missen van de gebeurtenissen in die hoofdredactionele ruimte. We hoorden vaak door de ontbodenen roepen: Nee, dat heb ik niet gedaan, je bent een zak, leugenaar, kortom een heuse woede-uitbarsting. De hoofdredacteur zelf bleef rustig maar als de inkomende deur gesloten bleef en het geraas verstomd was, wisten we dat de ontslagen collega door de vertrekkende deur het veld ruimde en werd het werk in de grote redactiezaal weer hervat.

Niemand is zo saai als deze columnist. Van zijn boeddhistische leraar leerde hij dat hij best weleens vertoornd mocht zijn, als hij de ziekte erin had, kort boos zeg maar. Langdurige of hevige woede maakt ziek. Maar zelfs die vertoorndheid kan deze columnist niet opbrengen. In winkels en op wegen geeft hij iedereen voorrang, wil het liefst niet opvallen en als een ander de columnist herhaaldelijk en ernstig tekort doet zegt de schrijver kalm: ik denk dat we nu afscheid van mekaar gaan nemen. Rond de Kloosterbunker rijdt elke dag een man in zijn auto met een verschrikkelijk ronkende knalpijp. Het is niet te harden. Maar zelfs dan denkt de columnist: als de bestuurder maar gelukkig wordt door dat geronk. De columnist vindt zichzelf niet emotieloos, dat weer niet.

Heel lang geleden rukte ik bijna het stuur van mijn auto. Dat zit zo. Ik had een tip gekregen dat om twee uur in de middag bij een grensovergang met België een transport zou arriveren met drie internationaal gesignaleerde terroristen. Ik stelde een fotograaf daarvan op de hoogte. Om twee uur werden de terroristen uit een busje gehaald en de begeleiders van de marechaussee liepen erg langzaam met het drietal de grens over, zodat misdaadverslaggever Hoek en zijn fotograaf het goed konden vastleggen.

Maar de fotograaf stond bij een grensovergang een paar honderd meter verderop, waar dagelijks een boerentractor en twee schapen passeerden en verder niemand. Het autostuur brak niet af door de enorme woede-uitbarsting van de verslaggever waarbij het gedrag van Dennis Wiersma verbleekt.

Moedig voorwaarts!

Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.