• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Columns » Taigu – Noem mij Jimmy

Taigu – Noem mij Jimmy

30 maart 2023 door Taigu

In zijn autobiografische boek ‘An Hour before Daylight’ (2001) schrijft hij met liefde over de natuur en de mensen van zijn geboortestaat Georgia. Voordat hij van 1977 tot 1981 de negenendertigste president van de Verenigde Staten was, had hij de staat al bestuurd als gouverneur. Na slechts één termijn in het Witte Huis werd de wat verlegen Democraat Jimmy Carter aan de stembus verslagen door zijn Republikeinse tegenstrever Ronald Reagan. Hij trok zich vanuit het centrum van de macht in Washington, DC terug naar Plains, in Georgia, een dorp met 700 bewoners. Daar zette hij zijn oude gebruik voort om wekelijks les te geven op de plaatselijke zondagsschool van zijn baptistische gemeente.

Carter, op de leeftijd van achtennegentig jaar de oudst levende president uit de Amerikaanse geschiedenis, wijdde zich na zijn verblijf in Washington over de hele wereld aan humanitaire activiteiten. Onvermoeibaar dook hij op in conflictgebieden om toezicht te houden op verkiezingen of om partijen met elkaar in dialoog te brengen. Waar nodig trad hij ook naar buiten met harde kritiek, bijvoorbeeld op het lot van de Palestijnen in Israël. Sommigen zeggen dat hij om zijn bewogenheid voor mensenrechten bekender werd na zijn presidentschap, dan tijdens zijn presidentschap. Twintig jaar na zijn vertrek uit het Witte Huis, in 2002, werd hij om zijn humanitair werk geëerd met de Nobelprijs voor de Vrede.

Bij toeval kruisten onze wegen zich daarvóór, in 1995. Carter nam samen met Kenneth Kaunda (oud-president van Zambia), voormalig bondskanselier van West-Duitsland Helmut Schmidt, Nederlands ex-premier Dries van Agt en een aantal anderen deel aan een meerdaagse, besloten conferentie van gewezen staats- en regeringsleiders in Noordwijk. ABN Amro droeg de kosten van de bijeenkomst in hotel Huis ter Duin en had mij, zijn hoofd persvoorlichting, met twee secretaresses uitgeleend voor het geval de media om interviews zouden verzoeken (quod non).

Het enige noemenswaardige wat er tijdens deze dagen gebeurde, was dat ik bij de hotelreceptie werd ontboden. Daar stond Carter met een moeilijk verzoek. Hij wilde de volgende ochtend vóór dag en dauw per fiets vertrekken, naar Den Haag rijden, zijn vriend, minister-president Wim Kok, in het Torentje bezoeken, en bij aanvang van de conferentie weer terug zijn in Noordwijk. Omdat ik in een vorige functie (op Financiën) voor Kok had gewerkt, zei ik: “Mr President, dit gaan we regelen”, waarop hij antwoordde: “Oh please, call me Jimmy.”

Carter was ook thuis een rasfietser, maar een Amerikaanse ex-president door het Nederlandse ochtendverkeer loodsen bleek nog niet zo eenvoudig. Er waren fietsen nodig voor zijn beveiligers, en volgauto’s en een ambulance voor het geval hij onwel werd, en de te volgen route moest tot in de puntjes met de politie afgestemd worden. Maar dit was het punt niet. In Carter presenteerde zich niet een zelfbewuste ex-bestuurder die op dwingende toon bestelde en verwachtte dat hij op zijn wenken bediend werd. Nee, deze vriendelijke man met zijn open gelaat droeg vrede en respect mee in zijn omgang en gedrag, alsof je oog in oog stond met Thich Nhat Hanh (wiens naam ik toen niet eens kende). Pas jaren later, bezig met zenbeoefening, realiseerde ik mij de betekenis van de aanraking met dit gelaat. Hier was iemand die zijn leven had gewijd aan het bevrijden van andere levende wezens.

De ontmoeting met Wim Kok viel in het water, omdat de minister-president in de file bijna een uur vertraging opliep. De bode die de voordeur van het Torentje opendeed, wilde de bijzondere gast graag verwelkomen met koffie, hem rondleiden door de historische zalen van het Binnenhof, maar Carter keek op zijn horloge en zei dat hij op tijd terug moest zijn in Noordwijk.

Sinds deze ontmoeting ben ik Carter blijven volgen, heb ik zijn boeken gelezen en de samenvattingen gevolgd van zijn verrichtingen in de wereld. Carter, die een geschiedenis van kanker met zich meedraagt, is uitbehandeld en brengt zijn laatste levenstijd thuis door met zijn familie, terwijl de voorbereidingen worden getroffen voor een staatsuitvaart in Washington, gevolgd door een privébegrafenis in Plains. Dit brengt in de Amerikaanse media een stroom aan herinneringen op gang.

Carters leven bestrijkt een aantal belangrijke periodes. Geboren als zoon van een rijke landeigenaar groeide hij op temidden van de geniepige raciale segregatie van blank en zwart na de afschaffing van de slavernij in de VS in 1865. Vanaf het laatste kwart van de negentiende eeuw werden, vooral in de zuidelijke staten (waaronder Georgia), wetten en regels ingevoerd om het blanke privilege te beschermen. In het onderwijs, het vervoer en andere domeinen van het openbare leven werden afzonderlijke voorzieningen getroffen voor zwarte Amerikanen. Ook werden zij in deze staten feitelijk uitgesloten van het kiesrecht. Deze situatie duurde voort tot de formele erkenning op federaal niveau van ieders burgerrechten, in de jaren zestig van de twintigste eeuw. Werkelijke gelijke behandeling, weten we, is tot op de dag van vandaag een groot probleem voor de Amerikaanse samenleving.

Niettemin, schrijft Carter, kon hij als kind onbelemmerd ravotten met zwarte speelmaatjes van wie de ouders als katoenplukker of huisbediende voor zijn vader werkten. Hij kwam bij ze over de vloer, at mee en luisterde naar de verhalen van inwonende familieleden. Pas rond zijn veertiende bemerkte hij dat er een distantie groeide, omdat hij bezig was zich voor te bereiden op een vervolgopleiding die voor zwarte mensen niet was weggelegd. Uiteindelijk zou hij worden toegelaten tot de academie van de marine en als officier dienen op een onderzeeboot.

Het einde van de Tweede Wereldoorlog versnelde de opmaat naar de gelijkberechtiging van zwarte Amerikanen. Meer dan een miljoen zwarte militairen zwaaide af en betrad bij voorkeur de vrijere arbeidsmarkten in de Noordelijke staten; een aanzienlijk deel maakte gebruik van het recht om na hun krijgsdienst een jaar gratis onderwijs te genieten op kosten van de federale overheid. Carter verruilde na de oorlog de marine voor het gezinsleven, verlegde de oogst op zijn land naar pinda’s en baande zich als Democraat een weg door de vertegenwoordigende organen van zijn staat.

Zowel in zijn hoedanigheid als gouverneur, als later in die van president, zette hij zich in voor verzoening en gerechtigheid, voor en achter de schermen. Hij was zich er goed van bewust dat hij na het gedwongen aftreden van Richard Nixon (wegens machtsmisbruik) en het interregnum van Gerald Ford de eerste nieuwe, rechtstreeks gekozen president was. In de eerste woorden van zijn inaugurele rede (te bekijken op Youtube) bedankte hij zijn voorganger Ford voor de heling van het land in diens korte termijn. Een van de eerste beleidsdaden van Carter bestond uit het afkondigen van een generaal pardon voor een ieder die dienst geweigerd had tijdens de controversiële Vietnamoorlog.

Carter benoemde als president meer zwarte rechters dan al zijn ambtsvoorgangers tezamen. Minder bekend is dat hij zwarte vrienden uit zijn jeugd in stilte bleef steunen wanneer zij in de problemen raakten. Als gouverneur wist hij een van hen, veroordeeld wegens doodslag op diens blanke werkgever (die geen loon wilde uitbetalen), via druk op een rechter vervroegd uit de gevangenis te krijgen; in de tussentijd onderhield hij het gezin van de man. Als president liet hij zich benoemen als reclasseringsambtenaar van een ten onrechte wegens moord veroordeelde vrouw om haar onder zijn hoede te kunnen nemen in het Witte Huis, waar hij haar een baan bij het huispersoneel bezorgde.

In 1979 liet de Sovjetunie haar troepen Afghanistan binnenvallen, een bepalend moment voor de opkomst van de islamitische jihad van Al-Qaida, al manifesteerde de hierop volgende terreur zich pas jaren na Carters vertrek als president. Wel maakte hij in het laatste jaar van zijn ambtstermijn volop de crisis mee rond de gijzeling van het personeel van de Amerikaanse ambassade in Teheran door geradicaliseerde studenten, nadat de Shah verdreven was en Iran zich als shi’itisch islamitische republiek had gegrondvest.

Aan mij is het meeste van deze periode voorbijgegaan. Ik deed eindexamen, raakte ondergedompeld in het studentenleven en kwam pas weer tot mijn politieke bewustzijn toen Reagan president was. Het belangrijkste werk van Carter, het humanitaire, lag toen echter nog vóór hem.

Delen is rijkdom:

  • Twitter
  • LinkedIn
  • E-mail

Categorie: Columns, Geluk, Jules Prast, Mensenrechten, Pakhuis van Verlangen, Politiek Tags: An Hour before Daylight, blank privilege, Dries van Agt, fietsen, Jimmy Carter, Nobelprijs voor de Vrede, Noordwijk, Plains, president, VS, zwarte gemeenschap

Lees ook:

  1. Oorlog en vrede (deel 2)
  2. Taigu – Boeddhisten vóór Europa
  3. Oud-president Bush schilderde Dalai Lama
  4. Op zoek naar een politiek leider die fatsoen aan wijsheid koppelt (6)

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. Hung Nguyen zegt

    31 maart 2023 om 08:36

    Prachtig verhaal.
    Onvergetelijk als je ooit oog in oog stond met een bijzondere persoon.

  2. Jacob van Keulen zegt

    31 maart 2023 om 12:35

    Wist wel van Abraham Lincoln dat hij bijzonder was door het boek Lincoln in de bardo waarin hij zijn overleden zoontje in de crypte bijblijft en in contact komt met de geestenwereld op de begraafplaats.Fascinerend boek geschreven door George Saunders

  3. Nirvair Kaur de Ruiter zegt

    31 maart 2023 om 16:38

    Prachtig verhaal!

    Jimmy Carter was de meest humane president die America waarschijnlijk ooit gekend heeft.

    Tijdens de 2004 Tsunami die Atjeh gedeeltelijk verwoestte als wel tijdens de Storm Katharina in de US
    was het Habitat Humanity onder leiding van Jimmy Carter die voor noodhuizen en hulp zorgde.

    Wat een prachtig mens…. wat in dit verhaal opnieuw benadrukt is!

Primaire Sidebar

Door:

Taigu

Taigu (1961) is historicus, auteur en zenboeddhist met een zwak voor de nembutsu. Hij laat zijn geest vrijmoedig dwalen over het boeddhisme en de wereld. Evenals bij de Japanse zendichter Ryokan Taigu staat zijn dharmanaam voor ‘grote dwaas’. 
Alle artikelen »

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

23 mrt
Zen Meditatie Introductie
23 mrt 23
30 mei
Vipassana meditatie Rotterdam
30 mei 23
Rotterdam
31 mei
Ontspanningsmeditatie Rotterdam (vipassana)
31 mei 23
01 jun
Rotterdam - geleide meditatie (vipassana meditatie)
1 jun 23
03 jun
Zen in Twente ochtend met Doin Sensei op 3 juni
3 jun 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    Waarover praten we als we het over identiteit hebben?

    Kees Moerbeek - 28 mei 2023

    Zolang de identiteitsstrijd werd gevoerd uit naam van gemarginaliseerde of als minderwaardig beschouwde minderheidsgroepen, stond deze op het programma van links. Zodra de referentiegroep echter een meerderheid werd, of een groep die zichzelf superieur opstelde naar andere groepen, werd het bestempeld als een rechts of extreemrechts geluid.

    Daoïsme, de mystieke traditie, een bloemlezing

    Erik Hoogcarspel - 27 mei 2023

    Jan de Meyer (1961) is sinoloog en vertaler. Hij doet al 40 jaar onderzoek naar het daoïsme en hij heeft een nieuwe bloemlezing geschreven van de belangrijkste teksten van het daoïsme. De meeste lezers zijn al bekend met twee beroemde teksten uit deze Chinese traditie: de Laozi en de Zuangzi. Beide teksten zijn al verschillende malen in het Nederlands vertaald, onder andere door de bekende sinoloog Kristoffer Schipperṣ.

    ‘Meebewegen met wat er is’

    gastauteur - 15 mei 2023

    Als het gaat om dak- en thuisloze mensen wordt er door de maatschappij merendeels nog vanuit 'schuld en eigen verantwoordelijkheid' gedacht. Men heeft vaak het verkeerde idee dat iedere persoon in Nederland eigen verantwoorde keuzes maakt en dus verantwoordelijk is voor diens eigen lijden. Of men denkt dat het heel makkelijk is om een uitkering aan te vragen. De gewone burger weet niet hoe het is voor iemand die in een totaal andere realiteit zit.’

    Ras – nutteloze, kwaadaardige onzin

    Kees Moerbeek - 14 mei 2023

    Angela Saini heeft voor haar boek Superieur: de terugkeer van de rassentheorie zo’n beetje alle literatuur over rassenwetenschap doorgespit, schrijft ze. Veel genetici menen dat als genetica bewijst dat er nauwelijks reden is om rassenonderscheid te maken, het dus snel afgelopen zal zijn met racisme. Was het maar waar. Racisme is juist een sociale constructie met een enorme invloed, constateert ze.

    Waarom we beter denken dan we denken

    Erik Hoogcarspel - 5 mei 2023

    Je hoort nogal eens zeggen dat mensen van nature redeloos zijn en tot de meest bizarre meningen en handelingen in staat. Voor wie regelmatig de krant leest of het nieuws via andere media volgt, lijkt dit zelfs vanzelfsprekend. Het is daarnaast allang in zekere kringen gebruikelijk om de mens te beschouwen als een onderdeel van de natuur, een wezen dat zijn dierlijke afkomst verbergt onder een dun vernislaagje van beschaving.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Tussen veranderlijk en onveranderlijk vind je de deur naar non-dualiteit
    • Waarover praten we als we het over identiteit hebben?
    • Guy – Kom en kijk (P. ehipassiko)
    • Ludo – Wind
    • Ardan

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.

     

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken.  Via de instellingen kun je bepalen wat je wel of niet toestaat: bekijk je instellingen.

     

    Privacy en cookies

    Op deze website gebruiken we cookies voor het bijhouden van bezoekersstatistieken en als je reageert: je naam en mailadres.

    Zo houden we bij hoe de site gebruikt wordt en hoe vaak.

    Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

    Noodzakelijke cookies

    Met deze cookies slaan we je voorkeuren in het gebruik van deze website op.

    If you disable this cookie, we will not be able to save your preferences. This means that every time you visit this website you will need to enable or disable cookies again.

    Privacy

    Bekijk wat we wel of niet doen met je gegevens