Ik rijd al vanaf 1972 auto en de auto heeft nog nooit een klap- of lekke band gehad. Tot ik vanmorgen bij de Moerdijkbruggen de afslag naar de A16 nam en een harde klap onder het chassis hoorde. Het leek wel alsof een stang afknapte, zo’n geluid.
Op de 16 reed een automobilist naast me, toeterde en wees naar mijn auto, ik had het steeds moeilijker om op de weg te blijven, bochten te nemen en door te gaan. Op een kilometer afstand van de Kloosterbunker raakte de auto vrijwel onbestuurbaar. Op de parking bij het Klooster zag ik wat de oorzaak was: een totaal aan flarden gereden achterband. Links uiteraard.
Ik moest denken aan het bericht dat ik vorige week las, dat de enorme hitte schade aan auto’s veroorzaakt, zogenaamde zomerroest. Lak laat los, banden scheuren aan flarden. De garage constateerde dat vanmiddag ook, uitgedroogde en fijne haarscheurtjes in de banden die nog niet zo gek lang geleden waren vervangen.
Het is een naar gevoel als een auto vrijwel onbestuurbaar wordt, mijn burgertruttenwagen (BTW) heeft me nooit in de steek gelaten. En nu wordt het een zomerroestig monster. Ik was er door aangeslagen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
John Verpaalen zegt
Arme Joop…