Het jaar 2021 – dag 346 – ortho

De vrouw ligt vrijwel de hele dag in bed in het verzorgingshuis. Kan vrijwel niet lopen of bewegen. Een nichtje bezoekt haar frequent om te waken over de broze gezondheid van haar tante. Want die is daar niet in goede handen, in dat tehuis.

Regelmatig treft ze haar tante aan met brandwonden in het gezicht. Een gevolg van hete koffie, thee en andere dranken die door het personeel in tuitbekers worden neergezet naast het nichtje. Als het deksel losschiet ploft de hete koffie tijdens het drinken in het gezicht van de liggende vrouw. Als het nichtje er is voegt ze koud water toe aan de drank. Ze heeft nu het personeel gevraagd dat ook te doen.

Laatst kwam nicht en zag dat er een paar dure orthopedische schoenen naast het bed stonden- terwijl tante geen voet meer kan verzetten. Ook waren er steunkousen aangeschaft. Toen de nicht informeerde naar het waarom van deze onzinnige aankopen kreeg ze als antwoord dat het in het behandelschema van tante paste en toch werd vergoed door de zorgverzekering. Nicht was niet geamuseerd.

Ik probeer altijd uit handen te blijven van deze zorgverleners. Ik heb daar zeer slechte ervaringen mee. Na operaties aan en vervanging van krakkemikkige heupen lag ik in mijn eigen etter en bloed in bed en werd ik een keer verschoond door een fysiotherapeut toen het begon te stinken. Er was totaal geen aandacht voor mijn welzijn. Ook later niet, bij andere opnames. Ik voelde me en was alleen. Ik ontmoette ook slecht functionerende artsen- ook wel goede, gelukkig. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het echter nergens.

Mijn broer stierf in een verzorgingshuis dat zo smerig was dat, als zijn halve hart niet was weggevreten door een bacterie, hij wel aan die smerigheid was overleden. Ook daar een totaal gebrek aan empathie, reinheid, aandacht en zorg. Mijn zus kwam in handen van een agressieve en veel feestjes bezoekende en drinkende chirurg die haar borst wilde amputeren omdat bij haar kanker was geconstateerd. Gelukkig liet ze een second opinion doen en werd door een andere chirurg in een ander ziekenhuis ‘slechts’ een klein deel van haar borst verwijderd. Een andere zus van mij smeekte me na een operatie vaker bij haar op bezoek in het ziekenhuis te komen, omdat het verplegend personeel vermoedde dat zij geen verwanten had en zij daardoor zorg ontbeerde. Eenzaam en alleen, dacht het personeel, haar klachten worden toch niet gehoord. Laat maar bellen. Mijn zus lag in haar eigen poep in het ziekenhuisbed.

Wie nu denkt dat wij van de Hoeken nare en agressieve figuren zijn, die het leven van een verpleegkundige tot een hel maken, heeft het mis. Misschien zijn we wel te aardig en meegaand en hebben die zorgverleners dat in de gaten en hangen we daardoor aan de achterste mem. Het is maar een idee. De ervaringen kan ik staven.

Het klinkt hoogmoedig, ik besef dat ook. Een ziekenhuis moet kwalitatief goede zorg bieden, en daar hoort ook een goede (na)behandeling bij. Zorg en aandacht. Empathie. Ja, ik weet wel dat het druk is in die ziekenhuizen. Maar vind dat geen excuus. De meeste patiënten die er liggen zijn hulpbehoevend, weerloos. Zijn overgeleverd aan dat personeel.

Voor de goede orde: de ervaringen van de Hoeken vielen buiten de corona pandemie.

Vandaag hoorde ik op de radio dat er een actie ‘jassen in de bomen’ is. Er zijn er al 60 ingeleverd. Een actiegroepje zamelt tweedehands jassen in en een ieder die daar behoefte aan heeft kan er een uit een boom in een park vissen.

Misschien een idee om orthopedisch schoeisel en zo in verpleeghuizen in te zamelen, steunkousen ook, en die in een weggeeftraject in te brengen. Een soort schoeiselbank. De zorgverzekering betaalt toch.

Moedig voorwaarts!