Het jaar 2022 – dag 17 – gakgak

Ik mis ze nog steeds, de troep ganzen in mijn wijk. Het waren er een stuk of twintig, wit en grauw. Een leuke familie, ze deden geen hond kwaad. Ze waggelden over het fietspad, in het gras, soms staken ze over op een zebrapad. Automobilisten stopten dan. Of deden een dutje in het gras.

Hun aanwezigheid maakte de groene omgeving waarin de Kloosterbunker nog landelijker, meer leefbaar ook. Af en toe vlogen ze. Ze waren een met de buurt. Gakkend. Dertien jaar geleden door de gemeente daar uitgezet.

In augustus 2017 zijn ze door een boswachter van de wijk opgepakt. Nadat rollatorrijders hadden geklaagd over poep aan hun wielen. Het gerucht ging dat ze zijn vergast, maar dat blijkt volgens een gemeentelijke voorlichter die ik belde niet waar te zijn. De dieren zijn gedeporteerd naar een opvang in Stolwijk, waar ze levend, met de nadruk op levend worden verkocht, zegt de woordvoerder. Wat er daarna met mijn vrienden is gebeurd is ongewis.

Ik ben zelf niet piepjong meer, op een leeftijd dat als ik de pijp aan Maarten zou geven mensen zouden zeggen ‘die heeft een mooi en lang leven gehad’. Maar mijn God, sorry vriendin en kleindochter van zeevisser Thijmen die liever heeft dat ik tjonge, tjonge zeg, inplaats van een God aan te roepen, wat heb ik een hekel aan zeurende bejaarden. Soms vraag ik me af, denkend aan vroeger, aan de ganzen, of de boswachter niet beter de klagende bejaarden naar Stolwijk had kunnen vervoeren.

Ja, ganzen poepen nou eenmaal, honden ook hier in het gras rond de Kloosterbunker waarin bordjes met een afbeelding: verboden voor honden. Laatst verliet ik het kloostergebouw en zag een vrouw met een hond aan een lange lijn die ongegeneerd (de hond) zat te urineren in het grasveld (waarin ook kinderen spelen) voor de deur. De vrouw zei geen sorry toen de urine het gras naar de donder hielp. Een geen boswachter te zien om het dier af te voeren naar Stolwijk.

Rollatorrijders zijn een plaag aan het worden. In supermarkten versperren ze de toegang, rijden mij over de voeten en tegen de hielen. Laatst hingen er VIJF in een groepje te vergaderen bij de kaasafdeling van een supermarkt, blokkeerden ze die afdeling en kwam ik thuis met een vleeskroket. Zo’n invloed hebben ze op mijn leven.

De rollatoren zijn echter niets vergeleken bij de berijders van scootmobiels in winkels. Op 29 december vorig jaar ben ik omstreeks kwart voor elf ’s morgens te pletter gereden, ik kan geen ander woord gebruiken, door een vrouw in een scootmobiel die in een filiaal van Albert Heijn aan de Hesseplaats haar voertuig in z’n achteruit zette, en de rij klanten bij de kassa achter haar omver reed. De man voor mij lag languit in mijn Clax boodschappenwagen die in elkaar zakte, de Clax. Ik moet er niet aan denken wat er met de man gebeurd was als ik een metalen wagentje van de grootgrutter had gebruikt en de man daar tegenaan was gevallen. Nu ‘bewoog’ de Clax mee met de man, als een soort draagbaar. Zelf zat ik klem tussen Clax en een grote, houten krat.

Mijn hele lijf doet nog pijn van de klap van de scootmobiel, toch al weer bijna 3 weken geleden. Waarom hebben die voertuigen geen dodemansknop die het voertuig uitschakelt in onverwachte situaties? Zijn de bestuurders getraind, hebben ze een opleiding gehad in het besturen van die voortuigen? Waarom worden ze toegelaten in supermarkten en mag ik met een scooter niet naar binnen?

Enkele dagen na de klap bij Appie was ik opnieuw op de Hesseplaats. Laat ik buiten op het plein bijna weer aangereden worden door een bejaarde in zo’n tank. Sorry, riep t’ie tijdens het weg racen.

Moedig voorwaarts!
(dat geldt in het bijzonder voor de ontwijkers van scootmobiels)