Natuurlijk is er angst. Zeker in het begin. Ik wist niet wat me overkwam. Dat kwam doordat kanker niet in mijn familie voorkomt en ik nergens last van had. Om het lot te tarten vond ik het wel gepast om de uitslag van alle onderzoeken op 4 mei te horen, een goede datum om te onthouden …
En dan is het zo ver, de spreekkamer in, je hoort de uitslag, een zakelijke mededeling die je hele leven op zijn kop zet. Er zijn wat emoties, wat tranen en over tot de orde van de dag. Hoe gaan we behandelen?
Omdat ik nergens last van had gebeurde alles in een soort waas. Nog steeds is dat soms het geval want ik heb nog steeds nergens last van. Alhoewel mijn lijf vol zit met (grote) uitzaaiingen en het einde toch wel heel dichtbij schijnt te zijn heb ik alleen maar last van wat de artsen tot nu toe met me hebben gedaan; van de operatie drie jaar geleden tot de bijwerkingen van de huidige hormoonkuur, waarvan in januari pas bekend is of die wel aanslaat.
Angst is ook hierbij een slechte raadgever. Dat is heel makkelijk gezegd. Maar hoe ga je om met de momenten dat die angst er is en je wordt meegenomen door die angst. Het zijn de momenten voor een scan, na een scan, in afwachting van de uitslag. Wat gaat een voorgestelde behandeling met je doen? En als je pijn hebt, is het een bekende pijn of toch een nieuwe; zou het zo ver zijn?
Angst heb ik eigenlijk alleen maar voor pijn. Die schijnt er ook bij te horen. Erg opbeurend zijn de vragen ‘heb je (al) veel pijn’ waarbij je nog even op dat feit gewezen wordt. Dat de manifestatie van dit lichaam ophoudt komt ook zonder ziek te zijn vanzelf steeds dichterbij. Daarvoor ben ik niet bang. Ik weet dat sterven niet bestaat, alleen voortzetting. Hoe mooi is dat nu juist in de herfst te kunnen zien.
Bij ons in de voortuin staat een grote Hortensia. Sommige bladeren zijn nog helemaal groen, sommige bladeren zijn dood en liggen op de grond. De bladeren die tussen deze twee fases in zijn, zijn het interessantst. Ze verkleuren een beetje en er komen bruine vlekken in; op deze manier stel ik me ook voor wat er in mijn lichaam gebeurt. Er komen bruine vlekken en ze worden groter en na verloop van tijd zit het hele blad vol, is helemaal bruin, en valt op de grond. Is daarmee de Hortensia dood?
Nee natuurlijk want de nieuw knoppen zijn er al. Als ik mezelf met zo’n blad op de grond vergelijk vergaat de manifestatie van dit lichaam weliswaar maar dat betekent niet dat ik er niet meer ben. Thich Nhat Hanh heeft het leven als een lange horizontale streep getekend. Ergens halverwege die streep zette hij een kruisje en noemde dat geboorte en een stukje verderop (niet aan het einde van de streep) weer een kruisje en noemde dat dood. Daarmee symboliseert hij dat we al voor onze geboorte en na onze dood aanwezig zijn.
Geen dood dus en daarmee geen vrees. In het boek ‘Angst’ geeft hij talloze oefeningen die kunnen helpen zachter met onze angst om te gaan. Alle oefeningen gaan door middel van bewust ademen, waardoor we pijn en angst kunnen erkennen en omarmen. Door regelmatig oefenen, er regelmatig op mediteren, heb ik mijn angst steeds vaker en langer kunnen laten verdwijnen en dan ontstaat onbevreesdheid.
Dat gun ik iedereen van harte
