Ik heb Simo eind september 2021 laten euthanaseren nadat hij vier dagen bewegingloos op een zij lag en niets van wat ik hem voorhield wilde eten of drinken. De verlamming was ’t gevolg van een defect in zijn versleten ruggengraat. Ik heb afgezien van de opties die de dierenarts me voorhield: röntgenfotografie voor precieze diagnose, zware medicatie met cortison, afwachten. Ik heb van die opties afgezien omdat het zou neerkomen op permanente hospitalisatie. Hondenluiers om ontlasting op te vangen, gedoe om hem voedsel en drinken toe te dienen. Terwijl hij zijn staart niet meer kwispelde en mijn bewegingen niet meer met zijn ogen volgde als ik hem benaderde.
Simo is verlamd geraakt op het territorium waar hij 10 jaar lang in de weer is geweest. Duizenden sprongen naar beneden heeft hij gemaakt in zijn terras-landschap dat zijn thuis was. En waar ik zijn stoffelijke resten begraven heb in een kuil met een laag kalk erover, daarop een laag zand en daarop een hoop stenen. Het resultaat ziet eruit als een monument maar het is een graf dat de vossen die hij van zijn territorium heeft weggehouden ervan weerhoudt zijn resten op te graven.
