Gisteren lag het balkon van de Kloosterbunker vol rode vloeistof, geen plassen, maar druppels. De Rode Planeet Mars huilde. Er rijden wagentjes over het oppervlak, een vanaf de aarde bestuurde helikopter vliegt boven duinen en kraters. Besmettingen met bacteriën dreigen, de sereniteit van de planeet loopt gevaar. Door zogenaamd wetenschappelijk onderzoek maar ordinaire bezitsdrang.
Het zijn mensen die onze mooie planeet Aarde aan het vernietigen zijn. Milieurampen, oorlogen, het kan niet op. Diezelfde mensen willen hun destructieve activiteiten verplaatsen naar elders, eerder de Maan nu Mars.
Daarom huilt de Rode Planeet, de tranen deden over de afstand van miljoenen kilometers 21 minuten. In de Kloosterbunker huilen we mee met de grenzeloze hebzucht.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Bert Dorrestijn zegt
De inheemse volken van de nieuwe wereld noemden de maan ” de Witte Godin”. Toen de mens landde op de maan werd volgens hen het evenwicht van ons universum verstoord. Wij namen namelijk maanstenen mee naar de aarde.De witte Godin is bezoedeld door de mens. Nu trekken wij littekens met rupsbanden over het huidoppervlak van de “Rode Reus”. Het is een wonder dat ruimtevaartuigen nog veilig door de damkring heen komen gezien al het ruimtepuin dat om onze aarde zweeft. En ja, ook de aarde wordt langzaam maar zeker onleefbaar. Ik huil stilletjes mee, rode tranen om de hebzucht en destructie.