Na de dood van mijn oma Trui gingen alle arbeiderswoningen in de Meidoornstraat in het Oude Noorden van Rotterdam waar ze decennia lang woonde tegen de vlakte. Vorig jaar reed ik door de nieuwe Meidoornstraat met moderne woningen waarvan er onlangs een van eigenaar wisselde voor 3 ton, met een vloeroppervlak van bijna 100 vierkante meter.
Mijn opa en oma woonden klein en donker. Na de voordeur was er een gang met rechts een deur naar de nette kamer, links een kast en nog verder links de wc en rechtdoor de deur naar de woonkamer. Tussen de nette voorkamer en de woonkamer was een grote nis waarin het bed van mijn grootouders. In de achterkamer was het altijd donker, nog geen 8 meter van de woning stond de huishoudschool, een groot gebouw dat vrijwel alle licht wegnam.
In de achterkamer was een kast die vroeger een bedstee was. Een keuken was er niet, alleen een klein granieten aanrechtblok met koud water. Er stond een peteroliestel waarop gekookt werd. Aan de muur hing een spiegel zodat mijn opa zich kon scheren.
Via een houten trap kon je vanaf de veranda met rotte planken afdalen naar het plaatsje waarin een grote rododendron die af en toe ook bloemen droeg. Nee, geen meidoorn. Op het plaatsje liepen ratten, mijn opa doodde die door onder een groot houten blok een stok te zetten die hij met een touwtje vanuit de woonkamer weg kon trekken. De ratten liepen ook in de kelder onder het huis.
Zolang mijn grootouders in dat huis woonden er is nooit onderhoud aan gepleegd. De woningen in de Meidoornstraat waren van een huisjesmelker. Alleen in de jaren dertig, huurwoningen stonden lang leeg, hadden huurders keus en zorgde de eigenaar voor een fris behangetje en een lik verf om huurders te lokken.
Het is allemaal voorbij, we wisten toen niet beter. Mijn grootouders klaagden nooit over hun leefomstandigheden. De grote familie, hun dochter met zes kinderen en later aanhang, compenseerde die. Het was er altijd gezellig en liefdevol.
Ik voelde helemaal niets toen ik door de nieuwe Meidoornstraat reed. Hier lagen niet de voetstappen van mijn grootouders.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.