Het jaar 2020 – dag 78 – corust

In Nederland heerst ook nog een griepgolf, dat zouden we door de coronadrukte bijna vergeten. Hoeveel griepdoden zijn er inmiddels? Andere jaren waren dat er soms wel 2000, 2500. Worden ze nu niet meer geregistreerd en zijn dat de vergeten doden, later? Mijn zus was jaren geleden ook een griepdode en ik ben haar niet vergeten. Ze was een echte zeurpiet maar toch mijn zus. Mijn moeder liet een briefje achter toen ze in 1995 stierf: Of we als haar kinderen goed voor elkaar zouden blijven zorgen.

Ik moet al de hele dag aan de mensen denken die rond onze nationale luchthaven Schiphol wonen. Op Het Journaal was te zien hoe stil het is in die aankomst- en vertrekhallen. Niemand laat zich nog vliegen, alleen vrachtvliegtuigen kiezen het luchtruim. Wat moet die relatieve stilte heerlijk zijn voor de inwoners van steden en dorpen rond Schiphol. Ze kunnen tijdelijk afkicken van die klote herrie, veroorzaakt door mensen die zo graag voor een paar tientjes op vakantie willen in verre bestemmingen.

Het is zo stil op straat dat ik aan mijn jeugd moet denken. Er reden nog paard en wagens door de straten, een auto zag je bijna niet en als kind kon je gewoon op straat spelen. Tollen, knikkeren.  Schuilee. Busjetrap. Voetballen. Om twaalf uur ‘s avonds waren de rijkswegen verlaten en zondags waren de winkels dicht. Op het grasveld voor de Kloosterbunker spelen nu kinderen, ze hoeven niet naar school. Ik hoor hun stemmetjes. Ze hebben plezier.

Al jaren wordt er gesproken om de uitstoot van kwalijke stoffen te voorkomen die de aarde doen opwarmen en vernietigen.  Er was een klimaatakkoord van Parijs, waar niemand zich aan hield, hebzucht hield de overhand en de productie en verspreiding van plastic was niet normaal meer. Het was altijd maar meer, meer.

Wij, in de rijke landen, eten meer smerige vega en doen boodschappen met bio katoenen tasjes. Maar in China wil iedereen een koelkast hebben en in Thailand en India willen ze net zoveel luxe als wij.

En zo razen we als mensheid onze eigen ondergang tegemoet.

De Aarde zag dat en weende maar greep ook in. Door de Heer van Hemel en Aarde en Griep werd een virus bedacht en wereldwijd verspreid zodat de arbeiders thuis moeten blijven, Ikea en De Bijenkorf hun deuren hebben gesloten, steden  veranderden in spooksteden en kinderen weer op een grasveld kunnen spelen, vliegtuigen niet meer vliegen en snelwegen leeg raakten, de bloemenveiling in Aalsmeer jammert en het milieu weer opknapt omdat de schoorstenen niet meer roken en de rivieren verschoond blijven van giftig afvalwater. En de milieuverziekende races op Zandvoort niet doorgaan.

De Heer van Hemel en Aarde en Griep en zijn kinderen Milieu en Natuur zeggen: wie niet horen wil moet maar voelen. En de aarde kwam tot stilstand. En er heerste rust en stilte.

Zo heb elk nadeel zijn voordeel, om de Kromme te citeren, de legendarische voetballer Willem van Hanegem.

Ik voel me weer het op straat spelende kind maar heb ook compassie met iedereen die nadeel ondervindt van het coronavirus. Ik wens alle mensen een lang en gelukkig leven toe maar even pauze op het levensplein is ook niet weg.

Laat corona het startpunt zijn om onze maatschappij opnieuw te ordenen.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.