Het afgelopen weekeinde protesteerde Greenpeace met Protestival  tegen de ongebreidelde groei en daardoor toenemende geluid- en milieuoverlast van de luchthaven Schiphol. Honderden mensen kwamen op het Protestival af en bezetten Schiphol Plaza, het commerciële centrum van Schiphol, waarin een demonstratieverbod gold. Zesentwintig actievoerders werden gearresteerd, tientallen werden met bussen afgevoerd.

Foto Marten van Dijl/Greenpeace.

Marten van Dijl maakte zaterdag voor Greenpeace opnamen van de ontruiming van Plaza. Een van de foto’s raakte mij in het bijzonder en mag wat mij betreft in aanmerking komen voor de Zilveren Camera, de prijs voor de beste foto van 2019

Op de foto is een jonge vrouw te zien die door twee geüniformeerde dienaars van Het Wapen wordt weggevoerd. De demonstrante kijkt en praat tegen een van de marechaussees – met een geopende rechterhand. Daarmee zet ze kracht bij aan die communicatie. De marechaussee lijkt naar haar te luisteren en heeft zijn hand om de arm van de vrouw gelegd. Niet in een klem- ze lopen bijna gearmd. De linkerarm van de vrouw is geheven, de vuist gebald. Een tweede marechaussee laat dat zo, belemmert haar in dat opzicht niet in  haar recht op meningsuiting. Zo is mijn interpretatie.

Ik vind dit als oud-persfotograaf en cameraman een prachtige en indringende foto. Drie mensen gezamenlijk maar niet verenigd op weg. Wij en zij, jij en ik.

Toen ik de foto zag vroeg ik me af hoe die marechaussees zelf denken over het vraatzuchtige monster Schiphol waar de brandstof voor vliegtuigen bijna voor niets over de toonbank gaat en toeristen voor een habbekrats naar bestemmingen gaan die je ook per trein kunt bereiken. Een dagje Brussel heen en terug is niet zo buitengewoon in en met die zilveren vogels.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw versloeg ik enkele jaren als journalist het protest tegen de plaatsing van kruisraketten op de luchtmachtbasis Woensdrecht. Regelmatig werden Vredes Aktie Kampen (VAK) rond de luchtmachtbasis, waar de demonstranten onder slechte omstandigheden leefden, door de rijkspolitie ontruimd. Alle jaargetijden van het jaar. De politie nam het plastic waaronder de actievoerders sliepen mee zodat ze van hun onderkomen werden beroofd. Dat duurde niet lang want landbouwplastic is goedkoop. En actie vraagt geduld.

Op een gegeven moment merkte ik dat er politiemensen waren die door die ontruimingen met hun geweten worstelden. Met name in de winter als de sneeuw de tenten bedekte. Die ontruimingen vonden altijd met meerdere politiemensen plaats. De gewetensbezwaarden vielen daardoor niet op als ze niet ontruimden. Overigens deden de Vakkers er alles aan om militairen en agenten aan hun kant te krijgen, er werd druk op ze ingepraat. Maar uit de gesprekken met die politiemensen merkte ik wel dat ze zelf tot het besluit waren gekomen om niet te ontruimen.

Daaraan moest ik denken toen ik de foto van Marten van Dijl zag. Tot wanneer voer je bevelen uit waarvan het resultaat tegen je geweten ingaat?

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.