In de serie Tweespraak praten Rob en Luuk over een al of niet actueel onderwerp. Vandaag is het thema de berichtgeving over de arrestatie van de zoon van de Amsterdamse burgemeester.

Luuk: Veel medelanders raakten in de vakantieperiode buitengewoon opgewonden over de inbraak van een 15-jarige jongen in een leegstaande woonboot. Op zich misschien niet nieuwswaardig, maar kennelijk wel als het de 15- jarige de zoon van Femke Halsema is. Net nu de burgemeester de strijd tegen de criminaliteit in onze hoofdstad zo goed als verloren heeft. Logisch sarren haar tegenstanders, want mevrouw is niet eens in staat haar eigen zoon fatsoenlijk op te voeden. #Halsemagate was een flinke tijd trending en de ‘discussie’ kan elk moment opnieuw de kop op steken, want journalisten houden zoonlief in de gaten.

Een andere groep medelanders noemde de verslaglegging die de Telegraaf over deze kraak deed een ongekende vorm van riooljournalistiek, een persoonlijke hetze tegen een politieke tegenstander en nog wel van een krant die in de oorlog ook al fout was. Een 15-jarige jongen, die gewone jongensdingen doet, was samengevat de mening van de ongewoon dure topadvocaat die door de burgemeester aangetrokken werd om iedereen uit te leggen dat er niets aan de hand was en dat het allemaal neerkwam op schofterige journalistiek.
Ik moet bij dit soort nationale discussies denken aan Eric Berne. Hij schreef o.a. het boek ‘Mens erger je niet’. Daarin legt hij uit hoe en waarom mensen met een tekort aan autonomie anderen gebruiken om een positief zelfbeeld op te bouwen. “Nu heb ik je, klootzak”, is goed bruikbaar psychologisch spel daarbij.

Rob: Wat is er toch aan de hand dat we met zoveel passie zoeken naar mogelijkheden om de ander zwart te maken? Natuurlijk, als we met inzet zoeken, dan zullen we iets te vinden, want we maken allemaal missers. Eerlijk gezegd is het me een raadsel, en ik kan er enkel over fantaseren, wat ons drijft anderen met zoveel verve te kleineren. Hierdoor polariseren we en isoleren we ons van elkaar. Ook al ervaren we een verbondenheid door ons te identificeren met een gepolariseerde kant.
We kunnen niet meer beleven dat alles een geheel is en vernauwen ons bewustzijn zodanig dat we minder in staat zijn liefde te ervaren. Wat zonde!

Ook in liefdesrelaties kunnen we elkaar veroordelen. Als we hier naar kijken wordt het misschien wat duidelijker waarom we dat doen. We kunnen door ons oordeel duidelijk maken waar we moeite mee hebben, en ook nog zonder ons kwetsbaar op te hoeven stellen. We hebben wellicht geleerd dat het onveilig is als we ons kwetsbaar opstellen. Dan kan de ander misschien macht over ons uitoefenen, omdat bekend is waar onze zwakke punten zitten. Alsof we als volwassenen niet weerbaar zouden zijn met onze kwetsbaarheid.

Ideaal in mijn ogen is dat we ons durven blootgeven aan elkaar, ook daar waar we moeite mee hebben. Dan hebben we het niet over jij, maar over ik. Als we ons dan bloot durven te geven, zou het mooi zijn als we vervolgens actief nieuwsgierig kunnen zijn naar wat de ander beweegt. Als we ons open opstellen, dan kan de ander ons begrijpen en met onze actieve nieuwsgierigheid kunnen we de ander ook gaan begrijpen. We doen dan onszelf en de ander recht in wie we zijn en verstoren niet automatisch onze verbondenheid.

Luuk: Volgens mij praat jij over een totaal andere wereld. Voorlopig zitten we met politici die elkaar vakkundig proberen kapot te maken en met passie “Now I have got you, you son of a bitch” spelen. Buitensluiten of verdacht maken van politieke tegenstanders is de normaalste gang van zaken en het lijkt er op zelfs op dat enkele jaren geleden vanuit de regering het OM is gestimuleerd om een bekend politicus te vervolgen. Reden: hij loopt ons te veel in de weg. Dit is natuurlijk een democratische doodzonde en ik verwacht dat #Opsteltengate binnenkort trending wordt.
Maar “Now I have got you…” is niet gebonden aan een onderwerp, desnoods gaat het over een 15-jarige zoon. De inhoud is niet primair, het gaat er om dat je je een beter mens voelt, beter dan de ander. Voorlopig zie ik jouw ideaalbeeld als een mooi sprookje.

Rob: Helemaal mee eens! Het is een sprookje dat potentieel werkelijkheid zou kunnen worden. Ik geloof dat we de mogelijkheden in ons hebben om het te realiseren. Nou vind ik politici gemiddeld wel een extreem voorbeeld van hoe we elkaar beschadigen en emotionele afstand creëren. Dat zal zich niet makkelijk wijzigen.

Rob van Boven (1951) is psycholoog en geregistreerd psychotherapeut. Hij was consultant voor verschillende organisaties (drugs en verslaving counseling, vaardigheden workshops) en werkte vijftien jaar als een behandelingscoördinator in een psychiatrische instelling. Bij Rob van Boven wordt het geloof van de overlever bewust gemaakt en een juiste plaats gegeven. Het doel is om los te komen van de dwang van het geloof en bewustzijn te ontwikkelen naast deze denk- en voelpatronen. Hoe meer je van het geloof van de overlever bevrijd bent, zonder het te bestrijden, maar door het de juiste plek te geven, hoe vrijer je kan leven.

Luuk Mur ( 1952) is psycholoog en heeft een drietal boeken geschreven over de door hemzelf ontwikkelde hulpverleningsmethode communitysupport. Hij is lid van de Dzogchen Community Nederland. Dzogchen is een vorm van Tibetaans boeddhisme waarbij veel belang wordt gehecht aan de ontwikkeling van individueel bewustzijn. Bij deze traditie streeft men naar non-dualiteit van het bewustzijn. Mensen zijn zich niet alleen bewust ( je weet dat je dit leest), maar je kunt je ook bewust zijn van dit eerste bewustzijn. Dit meta-bewustzijn wordt ‘gewaarzijn’ genoemd.