Ik word er nadrukkelijk onwel van als ik mensen hun normen en waarden zie versjacheren en hun verdriet te gelde maken om hun ego te etaleren. Ik heb al een paar keer de weduwe van een bekende en helaas dode burgemeester op tv gezien die zich naar mijn idee presenteerde als een soort expert in rouwverwerking. En ze schrijft er natuurlijk ook een boek over. Het leven na en zonder…
En er is ook een voormalige chef van een nieuwsrubriek die tegenwoordig coach is in het verwerken van leed en rouw. Er moet toch brood op de plank komen, nietwaar. Ze zijn niet bescheiden, sommige vertonen hun kunsten op tv bij wie het maar wil weten.
Die praatprogramma’s hebben bijkans ook dezelfde gasten. Alleen de presentator is anders van uiterlijk en geslacht. De vragen niet.
Gevoelens zijn tegenwoordig commercie en dienen het salaris van een presentator.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu. Of gepensioneerde uitvreter te worden.
Christa zegt
Ik schrik van zo’n hard en onbarmhartig oordeel over mensen.
Christa
Wulf van Loenen zegt
Generaties lang kon er niet over rouw en verdriet gepraat en gedeeld worden. Nu al wel meer. Dat is nieuw en misschien wennen. Misschien gaat dat er voor zorgen dat duidelijk wordt dat sterven er bij hoort. En wat hoort eigenlijk? Een bedreigende ziekte of ongeval gebeurt. Generaties lopen niet volgens een keurig verloop netjes over van de vorige naar de volgende zonder tussentijds overlijden. Ik ben vader van 3 kinderen, waarvan een overleden. Laatst heb ik een cursus communicatie bij een organisatie gedaan t.b.v. ondersteunende gesprekken voeren met ouders die een kind verloren. Gesprekken uit de weg gaan met zulke ouders is nog steeds eerder regel dan uitzondering. Wel praten geeft opluchting. Of het BN’ers zijn die trendsettend of volgend of er zelfverrijkend mee zijn dat zou ik niet weten. Ze hebben vaak wel veel invloed.
Joop Ha Hoek zegt
Wulf, dank voor je reactie. Ik schreef over het commerciële effect dat bij deze ‘rouwdeskundigen’ een rol speelt. ‘Een cursus communicatie (…) voor ouders die een kind hebben verloren.’ Ik vind het verschrikkelijk dat je een kind hebt verloren. Vreselijk. Ik ken iemand die een kind van twee jaar heeft verloren. Wat zeg je tegen zo’n man, alles wat je zegt zijn clichés. Maar je moet zeker het contact met deze ouders niet uit de weg te gaan. Maar daar hebben we geen coaches of boekenschrijvende ervaringsdeskundigen voor nodig. Weg met de coaches, terug naar het eigen ervaren en het delen daarvan.