Mijn beste vriend worstelt. Dat zit een beetje in de aard van het beestje dankzij een buitengewoon traumatische ervaring in zijn jeugd. Hij worstelt, spartelt en wil gered worden. En dat is een spekkie naar het bekkie van mijn innerlijke Pleegzuster Bloedwijn die af en toe de neiging heeft de boddhisattva gelofte erg letterlijk te nemen. Er moet bevrijd worden! Ik was dus de laatste weken erg druk met troosten, met bemoedigen, met sleuren en sjorren en duwen.
Vanochtend zat ik op mijn kussentje en was ineens heel erg moe. En machteloos. Drup drup drup drupten de tranen over mijn gezicht terwijl iets in mij het opgaf: Pleegzuster Bloedwijn. Ze stierf een zachte, niet geheel onvrijwillige dood daar op het kussen. Wat overbleef waren open handen, overgave en inzicht. Inzicht dat ik mijn vriend niet redden kan. Sterker nog, dat hij het recht heeft zijn eigen pad te lopen en in iedere valkuil te donderen zonder dat ik – tatu! tatu! – met groot materiaal aan kom snellen om hem los te trekken gelijk Lenie ’t Hart haar Johannes …
De motieven van Pleegzuster Bloedwijn zijn niet helemaal zuiver: ze wil redden en daarmee een bijzondere plaats verwerven, lief gevonden worden, gezien worden. Ook Pleegzuster heeft traumaatjes namelijk. Valkuilen van binnen bekijken is nuttig en nodig. Mijn vriend eruit sleuren helpt hem niet, integendeel. Ik moet dus ophouden en laten gebeuren wat er gebeurt.
De kernvraag die het inzicht nog verscherpte was uiteindelijk: wie ben je nou eigenlijk aan het redden?
Marloes zegt
mooi Con, dank je
Dick Verstegen zegt
Hoi Connie,
wat een mooie en ontroerende….’getuigenis’, zal ik maar zeggen. Net als Marloes zeg ik: dank je wel! Dit is waarschijnlijk dé manier om hem te ‘redden’!
Connie Franssen zegt
Dank jullie wel!
Harriet Marseille zegt
Dank je Conny, zooo herkenbaar. Soms moeten we onszelf even tegenhouden in onze verwoede pogingen overal en altijd de boddhisattva te zijn. En tegelijkertijd moeten we onze ogen niet sluiten voor het leed van de wereld en gewoon doen wat ons te doen staat. Dat we daarbij in ego valkuilen trappen hoort erbij, dat is nu eenmaal niet anders. En dan is dat vervolgens gewoon weer waar we mee te werken hebben. Precies zoals jij hebt gedaan.
Ingrid Appels zegt
Ja mooi, Connie. Iedereen recht op zijn eigen pad en valkuilen. Want wat weten wij nou van wat ik of een ander te leren heeft en wat daar voor nodig is.
Wel heel fijn en waardevol als er soms meegelopen wordt. Als dat open kan, zonder angst en zonder iets te willen veranderen dan kan dat al zo helend zijn. Heel bijzonder hoe dat kan werken.
Jacqueline Smit zegt
Hee Conny, heb je dat wel eens geproefd? Heerlijk!, maar gewoon 1 glaasje, niet te veel. Net als de voorgaande reageerders is het ook voor mij zeer herkenbaar….. waar we mee te werken hebben, zonder angst, zonder iets te willen veranderen kan al zo helend zijn…..
Proost.
Maresolaris zegt
Ontroerende tekst, bovendien zeer herkenbaar. Dank je voor deze warme glimlach.
Als kind heb ik overigens het vieze drankje moeten drinken (bloedvergiftiging).