Ik kijk met mijn hersenen. Alles wat mijn ogen waarnemen wordt gekleurd en vertaald in mijn hersenen. Die kleuring vindt plaats op basis van mijn opvoeding, genen, sociale omgeving, werk, politieke overtuiging, ervaringen, achtergrond en zo meer. Op een dag was ik bij de Makro en zag daar een enorme man staan met een kaal hoofd met naast zich een kleine oude dame. Een gevaarlijke man, een boef, dacht mijn politieverslaggeversbrein. De man zei tegen de oude dame: ‘Mama, zullen we deze wijn nemen’. Mijn brein dacht: ik heb me vergist, dit zijn moeder en kind. Zo ging de vertaalslag van de ogen, oren en hersenen. De man had natuurlijk een boef kunnen zijn, ook boeven hebben moeders. Maar dat zagen mijn ogen niet.
Er is veel fake in de wereld. Toen ik politieverslaggever was maakte ik er voortdurend kennis mee. Ik had een informant in het zware criminele milieu, de Aardappeleter genoemd, die zich voordeed als crimineel en het vertrouwen had gewonnen van criminelen. Voor de politie was hij een burgerinformant en infiltrant en mij voorzag hij van dezelfde informatie omdat we elkaar wel mochten en vertrouwden. Ik was ook zijn verzekering dat de politie-en andere opsporingsdiensten geen geintjes met hem uithaalden. De Aardappeleter en ik ontmoetten elkaar op begraafplaatsen, waar we vrij zicht hadden maar zelf niet- gezeten achter een haag, gezien werden. Daar wisselden we informatie uit.
Op een dag gaf hij informatie over een wereldwijd web van drugshandel waar Nederlanders maar ook Amerikanen bij betrokken waren. De Aardappeleter deelde zijn informatie met een landelijke recherche-eenheid en Amerikaanse opsporingslui. Dat gebeurde in wegrestaurants waar het druk was. De rechercheurs openden in Nederland een groothandel in groenten-en fruit om zo zelf ook te kunnen transporteren, in ieder geval de gelegenheid hadden. Op een dag was het zo ver: In enkele dagen tijd zouden de harddrugstransporten plaatvinden, meldde de Aardappeleter. Voor die bende zou hij met internationale vluchten vooruitvliegen en op verschillende luchthavens overstappen. Met die landen zouden de rechercheurs een afspraak maken dat de Aardappeleter met stalen drugs ongehinderd zou reizen, een vrijgeleide had. Maar dat liep fout, van enkele landen kwam die toestemming niet af. Waarop de Aardappeleter door een politiearts ernstig ziek werd verklaard- zeker niet in staat te reizen, en in een ziekenhuis opgenomen. De bende reisde zonder hem en werd in verschillende landen gearresteerd en veroordeeld tot lange gevangenisstraffen.
In mijn contacten met een Belgische inlichtingendienst was er ook sprake van fake. Ik kon mijn contact bij die dienst alleen maar bereiken door telefonisch in een militair ziekenhuis een boodschap voor hem achter te laten. Waarna het contact tot stand kwam. Niet op begraafplaatsen maar bij hem thuis. Zijn vrouw wist van de hoed en de rand en was ook afkomstig uit die schimmige wereld. De afspraak was dat ik geen telefoon of andere verbindingsapparatuur tijdens die ontmoetingen bij me zou dragen. Tijdens de eerste ontmoeting in dat huis schrok ik me bijkans dood. Het was tegen de avond en het licht opgestoken. De vrouw vroeg of ik een hapje meeat en dat sloeg ik niet af. Even later zag ik op de muur een schaduw van een hand met een groot mes erin. Ik zag met mijn geest en dacht aan een spoedig doch niet gewenst einde. Even later hoorde ik het gezaag van een mes door een knapperig stokbrood.
Ook deze Belgische dienst maakte gebruik van de middenstand en had in Amsterdam op een gracht een wijnhandel geopend waaruit reizen konden worden gemaakt zonder achterdocht te wekken. Er werden ook tassen met enorme bedragen aan geld afgeleverd. Op een dag ging een junk met zo’n tas aan de haal door een koerier op een Amsterdams treinstation ervan te beroven. Buit een ton.
Wijnhandel, groentehandel, gips en ziekenhuisopname, moeder en zoon, dood door een mes, de Aardappeleter, de inlichtingendienst, ontmoetingen op een begraafplaats, in mijn leven was het anders dan het lijkt. Die ervaringen hebben mij ook geleerd anders met het huidige waargenomene om te gaan. Er achter te kijken maar dat is ook gekleurd en door mijn ervaringen ingevuld. Niets is wat het lijkt. Daar moet ik dat niet van zichzelf bestaat, dus genoegen mee nemen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken.
Henk van Kalken zegt
Lijkt potstausend wel een politieroman!