Het jaar 2018 – de honderdennegenenveertigste dag – verwekking

Het is alweer een lange tijd geleden, ik was net getrouwd met een lieftallige, wijze, intelligente en mooie vrouw, net als ik een hippie weetjewel, we hadden drukke banen en een aangenaam sociaal leven met veel drank en leuke dingen en op een dag spraken we over het nemen van kinderen. Dat heet zo: nemen van kinderen. Je kunt het ook het verwekken van kinderen noemen, maar dan gaan mensen je vreemd aankijken of vreemde bewegingen maken. Het verwekken zou geen probleem zijn, maar van het opvoeden hadden we geen kaas gegeten. De opvoedkundige boeken van dr. Spock lazen we niet, evenmin de verhalen in Ouders van NU.

Hoe ben jij opgevoed, vroeg mijn lief. Ik ben niet opgevoed, sprak ik, ik kom uit een anti autoritair gezin waar vrijheid van denken en handelen en het ontwikkelen van geestelijke vrijheid een groot goed was. Mijn ouders hebben me nooit wat verboden, ze stimuleerden me om vooral te doen waarvan ik dacht dat het goed was voor mij en de wereld. En me vooral niet aan hun communistische/marxistische/socialistische/ook christelijke zienswijze op de wereld en maatschappij te spiegelen. Dat viel niet mee in een gezin waar uit de radio socialistische strijdliederen klonken en de krant De Waarheid op de deurmat viel. Maar ik deed mijn best. Ik ging de NRC lezen.

Mijn partner knikte begrijpend, ze kende mijn ouders. Zullen we met elkaar afspreken dat als we kinderen nemen, ze zo goed mogelijk te beschermen tegen de nare dagelijkse dingen zonder te overheersen of als een kloek boven de kinderen te hangen en er maar het beste van hopen, zeiden we tegen elkaar. En we moeten er geen last van hebben, zei mijn partner, ze overal mee naar toe  kunnen nemen en geen deuren voor ons gesloten blijven. Dat we onze vrienden kwijtraken en de alcohol ook. Ik knikte. Misschien kunnen we een klaverjasgroepje met ze vormen, zei ik. Ik kan niet klaverjassen- alleen maar grof pokeren,  maar het idee sprak me aan.

Na een tijdje werd er een klein lief meisje geboren, ons kind. Niet alleen van opvoeden hadden we geen kaas gegeten ook de verzorging liep fout. Het kleine meisje accepteerde de aangeboden volle borst niet zodat ik bij een melkboer in de buurt een kratje vloeibare babyvoeding Almiron B kocht. Onze baby dronk het flesje gulzig leeg om even later als een exorcist de inhoud weer uit te kotsen. De uiterste verkoopdatum van de Almiron B was al jaren verlopen in die winkel in die vergrijsde buurt waar we toen woonden. We deden ook de gordijnen in ons huis dicht, zodat we onze dochter niet meer zagen, alleen maar voelden. Zonlicht zou alleen maar schade aanrichten redeneerden we. De verpleegkundige, die de baby en moeder de eerste acht dagen na de bevalling begeleidde, trok ze met een ruk open. Ze keek ons boos aan, de kindermishandelaars.

Van een oude tafel- erg smal, hadden we een commode gemaakt, op een dag viel de baby op de houten grond eronder. Gelukkig zonder schade op te lopen. Ook te snel remmen met de auto was nadelig voor het kind: de rieten mand met onze dochter erin lag regelmatig tussen de voor-en achterbank. En onze Rottweiler Quintus had het ook niet gemakkelijk als mijn twee kinderen bij hem in de mand kropen op het moment dat hij een dutje wilde doen. Onze kat Kiki, die alleen aan mij gehecht was, kon niet goed overweg met de kinderen. Enorme littekens links en rechts naast de ogen van mijn dochter zijn daar de getuigen van. En we hadden gelukkig een verpleegster als buurvrouw die onze dochter een aantal keren het leven redde als ze dreigde te stikken in een dropje.

Je maakt wat mee als ouders. Tegenwoordig ligt het kostbare kroost in gepantserde bakken, gegord met riemen. En lopen de zogenoemde huiskatten buiten te schijten in de tuin van de buren.

We hebben ons best gedaan onze kinderen volgens onze niet-zienswijze op te voeden. Blunderden en gloreerden net als veel andere ouders. Vrijwel elke dag zie ik jonge ouders met hun kinderwagens door de stad lopen. Of met zo’n kleine op de arm. Wat een avontuur!

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer.