Afgelopen week luisterde ik naar een BOScast van de boeddhistische omroep. Een aflevering van ‘de Nachtgast’ waarin Theo Miltenburg geïnterviewd werd. Hij werkt voor stichting ROS, het Rotterdams Steunpunt voor ongedocumenteerden.
Wat me vooral bijbleef van dit gesprek was dat hij vertelde dat hij mee had gedaan met een straatretraite onder leiding van Frank de Waele, en dat hij zei dat het belangrijkste wat hij daar had geleerd, was dat je vertrouwen moet hebben in de basale goedheid van de mensheid.
Tijdens zo’n retraite leven de deelnemers op straat en bedelen ze voor hun voedsel. Aan het eind van de dag komt iedereen bij elkaar en wordt alles verdeeld.
Theo zei: ” Er was altijd genoeg.” “Er was zelfs een overvloed”. Dat sterkte hem in de overtuiging dat als we maar kunnen delen met elkaar, er voor iedereen genoeg is. Zelfs op mondiaal niveau.
In Nederland lijkt het alsof we daar niet in geloven. Alsof we alleen geloven in dat we voor onszelf moeten zorgen. Dat we allemaal als individuen in onze hokjes moeten blijven, en niet op een ander moeten leunen. We zijn bang onze welvaart te moeten delen met vluchtelingen en dus sluiten we onze grenzen en stellen we een inhumaan asielbeleid in.
Maar feitelijk perken we onze vrijheid en ook onze rijkdom daardoor enorm in.
Als je als mens in staat bent om te delen met anderen en om vertrouwen te hebben in anderen, ben je denk ik, veel rijker en vrijer dan wanneer je bang bent om je bezit te verliezen.
