Joop Hoek schreef in een column in het BD over zijn twijfel, of hij nog wel boeddhist wilde zijn, dat eeuwige zitten, die opgelegde vriendelijkheid, ook in zijn mails en brieven. Hij voelde zich opgesloten, wil een breekijzer om die deur open te krikken. In onderstaande tekst reageert Geertruida* op die column.
Tijdens de solidariteitsactie op de internationale mensenrechtendag, georganiseerd door International Campaign for Tibet (ICT), wordt er door de deelnemende organisaties en Amnesty International stil gestaan bij de extreme repressie door het Chinese regime in Tibet, Xinjiang, Hong Kong en China zelf.
Komt wijsheid uit het westen of uit het oosten? Kompas voor draaikonten.
Het dilemma is dat we van willen onvrij, dus ongelukkig, worden maar dat we er niet mee kunnen ophouden. Wat de Boeddha ontdekte, was dat je een wil kunt hebben die zichzelf niet wil.
De minister definieerde Tibet consequent als een kwestie van godsdienstvrijheid en verwees naar het noemen van Tibet in EU-kader bij de VN Mensenrechtenraad en in zijn eigen toespraken in multilaterale fora. Kamerleden drongen bij de minister aan op een antwoord op de vraag waarom de China notitie geen serieus mensenrechtenhoofdstuk bevat.
Oorzaak en gevolg maken met andere woorden deel uit van onze interpretatie van de werkelijkheid, niet van de werkelijkheid zelf. De werkelijkheid zelf, die Kant het ‘Ding an Sich’ noemde, kunnen we niet kennen, omdat we vanaf onze geboorte al afhankelijk zijn van onze gebrekkige zintuigen en een verstand dat de indrukken ervan aan elkaar moet passen om er chocola van te maken.
Omdat ieder mens in wezen bewustzijn is, is iedereen vrij. Iedereen bestaat op de manier van vrij te zijn. Vrijheid is echter volgens Sartre niet behaaglijk, het roept angst op, daarom probeert iedereen zich een plaats te veroveren tussen de dingen. Het streven van een mensenleven is om iets te worden, iets waarvoor mensen bewondering hebben, iets dat in de media wordt geroemd. Daartoe moet je het beste uit jezelf halen.
