• Door naar de hoofd inhoud
  • Skip to secondary menu
  • Spring naar de eerste sidebar
  • Spring naar de voettekst

Boeddhistisch Dagblad

Ontwart en ontwikkelt

Header Rechts

Twaalfde jaargang

Zoek op deze site

  • Home
  • Agenda
    • Geef je activiteit door
  • Columns
    • Andre Baets
    • Dharmapelgrim
    • Bertjan Oosterbeek
    • Dick Verstegen
    • Edel Maex
    • Emmaho
    • Goff Smeets
    • Hans van Dam
    • Joop Hoek
    • Jules Prast
    • Paul de Blot
    • Ramo de Boer
    • Rob van Boven en Luuk Mur
    • Ronald Hermsen
    • Theo Niessen
    • Xavier Vandeputte
    • Zeshin van der Plas
  • Nieuws
  • Contact
    • Steun het BD
    • Mailinglijst
  • Series
    • Boeddha in de Linie
    • De werkplaats
    • Recepten
    • De Linji Lu
    • De Poortloze Poort
    • Denkers en doeners
    • De Oude Cheng
    • Meester Tja en de Tao van Niet-Weten – alle links
    • Fabels door Goff
    • Cartoons van Ardan
    • Tekeningen Sodis Vita
    • De derwisj en de dwaas
  • Over ons
    • Redactiestatuut van het Boeddhistisch Dagblad
    • Redactieformule van het Boeddhistisch Dagblad
  • Privacy

Home » Achtergronden » Ik kan niet hopen goed te doen voor levende wezens

Ik kan niet hopen goed te doen voor levende wezens

10 januari 2014 door Taigu

Grote innerlijke twijfel over zijn moraliteit en motieven kenmerkte de geschriften van de Japanse boeddhist Shinran Shonin (1173-1263). Hij geloofde niet dat mensen ertoe in staat zijn zichzelf op eigen kracht te bevrijden.

Ik kan niet hopen goed te doen voor levende wezens.

door Shinran uit The Essential Shinran. A Buddhist Path of True Entrusting, edited by Alfred Bloom (2007), fragment 15 vertaald door Jules Prast.

Hoewel ik toevlucht neem tot de weg van het Reine Land,
Is het zwaar om een ware, oprechte geest te hebben.
Dit zelf is vals en onzeker;
Het ontbreekt mij volledig aan een zuivere geest.

Wijs, goed en toegewijd
Toont ieder van ons zich naar buiten toe;
Maar zo groot zijn onze hebzucht, woede, verdorvenheid en bedrog
Dat we in alle opzichten vol zijn van kwaadaardigheid en sluwheid.

Uiterst moeilijk is het aan onze verdorven natuur een einde te maken;
Als een giftige slang of schorpioen is de geest.
Eveneens vergiftigd zijn de goede daden die we doen;
Dit is dan ook een valse, loze praktijk.

Ook al ken ik geen schaamte of zelfverwijt,
En heb ik geen geest van waarheid en oprechtheid,
De Naam vult het heelal met goede eigenschappen,
Omdat deze van Amida afkomstig is.

Zelfs aan een weinig liefde of mededogen ontbreekt het mij;
Ik kan niet hopen goed te doen voor levende wezens.
Was het schip van Amida’s gelofte er niet,
Hoe zou ik de oceaan van lijden anders kunnen oversteken?

Met een kwade en sluwe geest, als slangen en schorpioenen,
Zijn we niet in staat door zelfkracht goed te doen.
Tenzij we ons toevertrouwen aan de goede leiding van Amida,
Zullen we eindigen zonder schaamte of zelfverwijt te kennen.

Categorie: Achtergronden, Boeddhisme, Columns, Jules Prast Tags: Jules Prast, Shinran, shonin

Lees ook:

  1. Shin en Zen, het beste van twee werelden
  2. Boeddha-dharma als boeddha-dank-u
  3. De boeddhanatuur van Adolf Hitler
  4. Een kostbaar kleinood

Elke dag het BD in je mailbox?

Elke dag sturen we je een overzicht van de nieuwste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wil je het overzicht ontvangen?

Lees Interacties

Reacties

  1. frans zegt

    10 januari 2014 om 14:21

    Ik kan niet hopen op het opheffen van het lijden van alle wezens.
    Ik ervaar dat op momenten, nog zeer zeldzaam voor ‘mij´, als lichaam, spraak en geest in harmonie zijn, dat er weliswaar geen spoor van het lijden op die plek in de mandala van het leven aanwezig is. Maar altijd blijft er lijden, te vergelijken met de manifestatie van yin en yang die uit de ultieme basis opkomen (Zie de theorie over de skandha’s). Bewustzijn ‘ziet’ ook het lijden (yin). Vandaar dat ook ik niet begrijp hoe het lijden voor alle wezens op te heffen of te voorkomen is. Op zo’n moment van helderheid is er weliswaar ‘hier’ geen lijden, maar het theater van het leven wordt in de mandala van het zijn nog steeds op vele plekken als lijden ervaren. De dharma legt uit dat het lijden wel zou kunnen worden opgeheven, maar blijkbaar mis ik die ‘ingang’ nog steeds. Dus verlies ik de moed niet
    :-)

  2. Menno Prins zegt

    10 januari 2014 om 23:15

    Geen mens is in staat zichzelf op eigen kracht te bevrijden, zoals niemand zichzelf aan eigen haren uit een moeras kan trekken. Maar wat als er niemand is om te bevrijden, vraag ik mij af? Ben ik niet voortdurend zelf druk bezig met “iemand zijn” die bevrijd moet worden, en – omdat ik merk dat ik die bevrijding zelf niet kan bewerkstelligen – zie ook ik niet uit naar een “Verlosser” of een “Redder”, of iemand met een reddingsboei, een schip dat mij naar de overkant van de oceaan van lijden voert? Ja, dat denk ik eerlijk gezegd wel. De wens om mijzelf te kunnen redden; de ontdekking dat ik mijzelf niet kan redden; de wens om gered te worden door een ander; de ontdekking dat er niemand is die mij gaat redden … is dat geen nachtmerrie? Nee. Want op het moment dat ik ontdek – door het te ervaren – dat er helemaal géén zelf is – valt er simpelweg niets meer te redden. Daarom: maak ik me niet meer zo druk over alle bijvoeglijke naamwoorden zoals goed en slecht, wenselijk en onwenselijk, betrouwbaar en onbetrouwbaar en ga zo maar door. Ik doe mijn best om simpelweg te handelen vanuit “géén zelf”, en doe wat ik doe omdat ik het nodig vindt te handelen zoals ik handel. Lukt dat? Soms. Soms ook niet. Dan lig ik met al mijn (eigen)wijsheid op mijn dharma-snufferd, en zeg tegen mijzelf: “Vooruit komen op de weg, doe je door één keer vaker op te staan dan te vallen”.

  3. sjoerdtje de vries zegt

    11 januari 2014 om 09:50

    mooi……geeft veel stof tot nadenken.

  4. Jos de Vries Spaans zegt

    11 januari 2014 om 12:56

    Beste Frans,

    Het lijden zal er zijn zolang er leven is.
    Ons ‘ arme ik ‘ wat zich verhoudt tot het lijden: door te lijden áán het lijden, kan zichzelf bevrijden van deze natuurlijke geconditioneerdheid.

    Daarmee wordt niét bedoeld dat er een hemel / nirwana op aarde kan worden gecreëerd, waarin al het lijden wordt voorkomen.

    Zolang we in dit stoffelijke existeren zal er een oorzaak en gevolg zijn.

    Het is utopisch en getuigt van gebrek aan realisme om te denken dat ik op het boddhisatvva pad al het lijden van de mensheid zou kunnen opheffen. Het wordt Jezus van Nazareth door zijn volgelingen toegedicht, dat hij door zijn leven te geven van alle mensen vóór hem geboren en ná hem geboren, door zíjn daad bevrijd zouden zijn van het lijden en daarmee een ‘ eeuwig leven ‘ zouden binnengaan.

    Een hoogst ultieme Boddhisatvva daad! ‘Ik zal niet éérder het nirwana binnen gaan voordat ik alle levende wezens gered heb van onwetendheid en lijden’.

    Zijn wij intrinsiek niet ‘alle levende wezens ‘?

    Ik ben het daarom niet eens met de uitspraak dat niemand zichzelf zou kunnen bevrijden. Dáár ligt juist de kern van de zaak! Als ik de bevrijding van een ander of hogere macht verwacht, zal ik NOOIT herboren worden / ontwaken.

    Mijn bevrijding is ontstaan toen ik totaal begreep dat ik Zélf verantwoordelijk ben voor het lijden wat ik creëer in mijn geest. Door het tegemoet te treden en re doorleven, zoals in Mindfulness zo mooi wordt omschreven als ‘ omarm je lijden, vlucht er niet voor weg, vecht er niet tegen, maar ga er helemaal naar toe, ervaar het, leef het.’

    Ik moet spontaan denken aan de Koan die ik in de Rohatsu meekreeg van Jiun Hogen roshi:

    “Ziekte en medicijn genezen elkaar. Héél de aarde is medicijn! Waar ben jíj?”

    Moge alle levende wezens hun lijden omarmen en de kracht en moed vinden dit te doorstaan.Óók het vreselijke lijden wat hen overkomt en niet zelf is gekozen.

    Moge ze Verlichting dáár-in vinden.

    • Menno Prins zegt

      11 januari 2014 om 15:44

      Beste Jos, je schrijft: “Mijn bevrijding is ontstaan toen ik totaal begreep dat ik Zélf verantwoordelijk ben voor het lijden wat ik creëer in mijn geest.” Mijn vraag is nu: leidt totaal begrijpen dat je zelf verantwoordelijk bent etc. vanzelf tot nooit meer lijden, ofwel tot volkomen bevrijding van lijden? Hoe zie je dat?

Primaire Sidebar

Door:

Taigu

Taigu (Jules Prast, 1961) is historicus, auteur en zenboeddhist. Hij put veel inspiratie uit Shinran en uit de nembutsu als koan, mantra en lied van groot vertrouwen. Zijn gezondheid wordt ondermijnd door sarcoïdose, een invaliderende chronische ontstekingsziekte. Wanneer hij er echter de conditie voor heeft, laat hij zijn geest graag vrijmoedig dwalen over het boeddhisme en de wereld. Evenals bij de Japanse zendichter Ryokan Taigu staat zijn dharmanaam voor ‘grote dwaas’. Meer informatie 
Alle artikelen »

Agenda

  • Agenda
  • Geef je activiteit door
  • Locaties
  • Overzicht op kaart

Ochtend- of avondeditie

Ochtend- of avondeditie ontvangen

Abonneer je

Elke dag gratis een overzicht van de berichten op het Boeddhistisch Dagblad in je mailbox.
Inschrijven »

Agenda

14 sep
Tao en geluk; vijf bijeenkomsten
14 sep 23
30 sep
retraite Bhikkhu Analayo
30 sep 23
03 okt
cursusreeks Dhammakaya meditatie
3 okt 23
04 okt
Online lezingenserie ‘Vertrouwd raken met de cyclus van leven en dood’ (1)
4 okt 23
05 okt
Unity in Duality: Opleiding in de Boeddhistische psychologie en filosofie.
5 okt 23
  • bekijk de agenda
  • De werkplaats

    De werkplaats.

    Boeddhistische kunstenaars

    Artikelen en beschrijvingen van en over het werk van boeddhistische kunstenaars. Lezers/kunstenaars kunnen zich ook aanmelden met hun eigen werk.
    lees meer »

    Pakhuis van Verlangen

    In het Boeddhistisch pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog een tijdje op de leestafel liggen.

    De taal van het lijden  (deel 1 van 3)

    gastauteur - 20 september 2023

    De taal welke zich op verschillende momenten in ons leven aan ons openbaart, meestal in de vorm van verlies, pijn en verdriet, het diep begrijpen ervan, te leren het lijden te omarmen, er ruimte voor te creëren, zodat het uiteindelijk los kan komen.  Leren één te worden met de ontvouwing van het leven en het ontdekken, blootleggen en hervinden van deze nobele waarheid. Hoewel dit vaak een erg zware taak lijkt, en voor velen van ons te moeilijk om zelfs maar over na te denken, ligt er binnen dit proces van herkennen en het omarmen van lijden, een ontvouwen van kalmte, vreugde, vrede en harmonie met onszelf en de wereld om ons heen. Elke keer dat we dichter bij deze ontvouwing komen, tillen we een klein stukje van de sluier op die ons ware wezen omhult.

    Taigu – Tibetaans bijgeloof op gespannen voet met anatman

    Taigu - 19 september 2023

    Het geloof dat Tibetaanse boeddhisten vertegenwoordigen in de zielsverhuizing van de dertiende naar de veertiende Dalai Lama, en bij diens overlijden naar de vijftiende, onderstreept nog eens de ondoorzichtige magie waarvan het Tibetaanse boeddhisme is doortrokken. Je zou het een scepticus niet kwalijk kunnen nemen, wanneer deze de conclusie trekt dat bij de overgang van de ene op de andere Dalai Lama een loopje wordt genomen met het leerstuk van anatman, een van de klassieke hoekstenen van het boeddhisme.

    Ardan, van zenleraar tot brugwachter – ‘Je opent de brug en je sluit ‘m weer. Bijna zen.’

    Ardan - 11 september 2023

    'Ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei me de titel 'zenleraar' niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kon ik nu beter mensen begeleiden dan daarvoor? Het klopte voor mij niet. Datgene wat mij het meest gebracht had, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu met een titel rond. En dat beviel me niks.'

    Pseudo-Cicero, pseudo-troost?

    Erik Hoogcarspel - 11 september 2023

    Cicero voert in zijn epistel aan dat we niet overmatig moeten rouwen om de dood van een geliefde, omdat er bij de dood voor de geliefde zelf weinig verloren gaat. Het leven is nu eenmaal niets dan ellende. Als je de pech hebt geboren te zijn geworden, kun je maar beter gauw dood zijn. Je hoeft ook niet oud te worden om te slagen in het leven.

    Wat loert daar in de duisternis?

    Kees Moerbeek - 10 september 2023

    Eeuwenlang zwierven ze in de bergen, de bossen, de velden, in de rivieren en langs de kust en joegen de Japanners de stuipen op het lijf of belaagden ze. Ze zijn ook nu niet weg te denken, de yokai.

    Meer onder 'pakhuis van verlangen'

    Footer

    Boeddhistisch Dagblad

    over ons

    Recente berichten

    • Waarom het Ware Zelf altijd te vroeg juicht
    • Het jaar 2023 – dag 255 – rouw
    • Hisamatsu’s Gelofte aan de mensheid
    • Over de Lotus-soetra (40B): Intermezzo
    • Beeldgedicht – Schervenlicht

    Reageren

    We vinden het geweldig om reacties op berichten te krijgen en op die manier in contact te komen met lezers, maar wat staan we wel en niet toe op de site?

    Over het BD

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten.
    Lees ons colofon.

    Zie ook

    • Contact
    • Over ons
    • Columns
    • Reageren op de krantensite

    Het Boeddhistisch Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema’s en inzichten. Lees ons colofon.