Op zoek naar een politiek leider die fatsoen aan wijsheid koppelt (15 en slot)
Een nuttig advies kan zijn om je terug te trekken uit de stortvloed van nieuws en je te onthouden van de informatie-kakofonie waar je niets mee kan en mogelijk ook niets mee wil. De informatie-kakofonie stuurt aan op machteloosheid en ontmoedigd raken en wellicht op passiviteit en vervuilt je wezen en eigen wijsheid. Je er van onthouden is niet per se hetzelfde als desinteresse, we blijven bewust van wat er plaats vindt in de wereld en kunnen een eigen visie hebben.
Ik kan niet hopen op het opheffen van het lijden van alle wezens.
Ik ervaar dat op momenten, nog zeer zeldzaam voor ‘mij´, als lichaam, spraak en geest in harmonie zijn, dat er weliswaar geen spoor van het lijden op die plek in de mandala van het leven aanwezig is. Maar altijd blijft er lijden, te vergelijken met de manifestatie van yin en yang die uit de ultieme basis opkomen (Zie de theorie over de skandha’s). Bewustzijn ‘ziet’ ook het lijden (yin). Vandaar dat ook ik niet begrijp hoe het lijden voor alle wezens op te heffen of te voorkomen is. Op zo’n moment van helderheid is er weliswaar ‘hier’ geen lijden, maar het theater van het leven wordt in de mandala van het zijn nog steeds op vele plekken als lijden ervaren. De dharma legt uit dat het lijden wel zou kunnen worden opgeheven, maar blijkbaar mis ik die ‘ingang’ nog steeds. Dus verlies ik de moed niet
:-)
Geen mens is in staat zichzelf op eigen kracht te bevrijden, zoals niemand zichzelf aan eigen haren uit een moeras kan trekken. Maar wat als er niemand is om te bevrijden, vraag ik mij af? Ben ik niet voortdurend zelf druk bezig met “iemand zijn” die bevrijd moet worden, en – omdat ik merk dat ik die bevrijding zelf niet kan bewerkstelligen – zie ook ik niet uit naar een “Verlosser” of een “Redder”, of iemand met een reddingsboei, een schip dat mij naar de overkant van de oceaan van lijden voert? Ja, dat denk ik eerlijk gezegd wel. De wens om mijzelf te kunnen redden; de ontdekking dat ik mijzelf niet kan redden; de wens om gered te worden door een ander; de ontdekking dat er niemand is die mij gaat redden … is dat geen nachtmerrie? Nee. Want op het moment dat ik ontdek – door het te ervaren – dat er helemaal géén zelf is – valt er simpelweg niets meer te redden. Daarom: maak ik me niet meer zo druk over alle bijvoeglijke naamwoorden zoals goed en slecht, wenselijk en onwenselijk, betrouwbaar en onbetrouwbaar en ga zo maar door. Ik doe mijn best om simpelweg te handelen vanuit “géén zelf”, en doe wat ik doe omdat ik het nodig vindt te handelen zoals ik handel. Lukt dat? Soms. Soms ook niet. Dan lig ik met al mijn (eigen)wijsheid op mijn dharma-snufferd, en zeg tegen mijzelf: “Vooruit komen op de weg, doe je door één keer vaker op te staan dan te vallen”.
mooi……geeft veel stof tot nadenken.
Beste Frans,
Het lijden zal er zijn zolang er leven is.
Ons ‘ arme ik ‘ wat zich verhoudt tot het lijden: door te lijden áán het lijden, kan zichzelf bevrijden van deze natuurlijke geconditioneerdheid.
Daarmee wordt niét bedoeld dat er een hemel / nirwana op aarde kan worden gecreëerd, waarin al het lijden wordt voorkomen.
Zolang we in dit stoffelijke existeren zal er een oorzaak en gevolg zijn.
Het is utopisch en getuigt van gebrek aan realisme om te denken dat ik op het boddhisatvva pad al het lijden van de mensheid zou kunnen opheffen. Het wordt Jezus van Nazareth door zijn volgelingen toegedicht, dat hij door zijn leven te geven van alle mensen vóór hem geboren en ná hem geboren, door zíjn daad bevrijd zouden zijn van het lijden en daarmee een ‘ eeuwig leven ‘ zouden binnengaan.
Een hoogst ultieme Boddhisatvva daad! ‘Ik zal niet éérder het nirwana binnen gaan voordat ik alle levende wezens gered heb van onwetendheid en lijden’.
Zijn wij intrinsiek niet ‘alle levende wezens ‘?
Ik ben het daarom niet eens met de uitspraak dat niemand zichzelf zou kunnen bevrijden. Dáár ligt juist de kern van de zaak! Als ik de bevrijding van een ander of hogere macht verwacht, zal ik NOOIT herboren worden / ontwaken.
Mijn bevrijding is ontstaan toen ik totaal begreep dat ik Zélf verantwoordelijk ben voor het lijden wat ik creëer in mijn geest. Door het tegemoet te treden en re doorleven, zoals in Mindfulness zo mooi wordt omschreven als ‘ omarm je lijden, vlucht er niet voor weg, vecht er niet tegen, maar ga er helemaal naar toe, ervaar het, leef het.’
Ik moet spontaan denken aan de Koan die ik in de Rohatsu meekreeg van Jiun Hogen roshi:
“Ziekte en medicijn genezen elkaar. Héél de aarde is medicijn! Waar ben jíj?”
Moge alle levende wezens hun lijden omarmen en de kracht en moed vinden dit te doorstaan.Óók het vreselijke lijden wat hen overkomt en niet zelf is gekozen.
Moge ze Verlichting dáár-in vinden.
Beste Jos, je schrijft: “Mijn bevrijding is ontstaan toen ik totaal begreep dat ik Zélf verantwoordelijk ben voor het lijden wat ik creëer in mijn geest.” Mijn vraag is nu: leidt totaal begrijpen dat je zelf verantwoordelijk bent etc. vanzelf tot nooit meer lijden, ofwel tot volkomen bevrijding van lijden? Hoe zie je dat?