De Amerikaanse boeddhistische Dharmacharini Suvarnaprabha (1963-2013) – een grote bron van inspiratie voor me, is dood. Zij stierf vorige maand. Deze zomer maakte ik de BD-lezers al attent op drie van mijn inspiratoren van divers pluimage, allen lesgevend in India. Het lijkt me nu goed om een veel recentere inspiratiebron- Dharmacharini Suvarnaprabha met jullie te delen.

Niet zozeer om de nadruk te leggen op de orde/sangha waar zij net als ik tot behoor, Triratna, maar om te bezien wat we van haar kunnen leren waar het gaat over het communiceren van de dharma in het Westen,  ongeacht vanuit welke sangha en school. En juist omdat  Dharmacharini Suvarnaprabha  in het hier en nu leefde, en nog wel om de hoek van Silicon Valley, bevat die communicatie ook veel elektronisch materiaal en versnipperd door dit verhaal heen enkele links naar haar nalatenschap.

Levensschets

Wat me altijd het meest in haar raakte was de onconventionele en directe benadering. Omdat haar basis Frisco (San Francisco) zo ongeveer het Amsterdam van de VS is, zat die creatieve bijna hippie-achtige aanpak als het ware in haar DNA. Hoe begon haar leven, waar komt ze vandaan?  Dharmacharini Suvarnaprabha had een normale jeugd in een stadje in het verre zuiden van Californië. Zoals zoveel studenten trok ze na haar afstuderen voor een jaar de wijde wereld in en ontmoette de dharma in Azië. Na in zich in Kathmandu de praktijk van meditatie geleerd te hebben keerde ze terug naar huis, streek neer in Noord-Californië, en raakte meer en meer gepassioneerd door het boeddhisme.

Al sinds begin jaren negentig was ze zowel student als meehelpend vrijwilliger, en in 2001 trad ze toe tot de Orde en kreeg haar naam die ‘Gouden stralend licht’ betekent. Zo’n twee, drie jaar geleden werd bij haar kanker geconstateerd, en na een lange strijd met ups en downs stierf ze eind september thuis – in het bijzijn van haar zussen (waarvan één ook Dharmacharini geworden is). Niet zo lang voor haar overlijden ontmoette ze  haar stokoude en redelijk gezonde moeder. Ze werd begraven op een heuvel met uitzicht over Frisco, en één van de liederen die de sangha bij haar uitvaart zong was de oer-Amerikaanse popsong “I’ll be there”.

Outreach en samenwerking

Suvanna, zoals ze zonder bezwaar genoemd werd, stond altijd met beide benen in de modder. Waar mensen hulp konden krijgen door dharma, in enige vorm, daar deed ze die moeite; een concept als Buddhafield in Engeland (kampeerretraites en festivals) of ons veel kleinere Nederlandse zusje Boeddhanatuur droeg ze een warm hart toe. En onderstaand verhaal is ook zo’n mooie: enkele weken lang in een winkel-etalage zitten mediteren, en tussen de zitsessies door vragen beantwoordend; de moderne ‘meditation flashmobs’ van pakweg Bodhitv heeft dus heel wat voorouders !

In de meer directe hulp-vorm vond je haar o.a. in gevangenissen. Onderstaand relaas verhaalt van een serie bezoeken samen met Puur Land school-monnik ‘Shin’, die van zijn meester geen dharmalezingen in de gevangenis mag geven maar uiteindelijk ook erg enthousiast wordt. Prachtig down-to-earth en bruikbaar in vele omstandigheden; verhalen die we in Nederland herkennen door de BZI-gevangeniswerkers. Met haar typisch ironische accent natuurlijk, die slotzin van de “door Boeddha tot genezing gebrachte lamme” is fabuleus.

Lieve Dharma Lita

Heel anders ingestoken, maar misschien nog wel grotere pareltjes voor de alledaagse dharmabeoefenaar, zijn haar jarenlange columns. Begonnen voor het papieren magazine Dharmalife, dat met z’n (internet)tijd meegaand zich uiteindelijk ophief en nu als content op de Triratnasite voortleeft. Maar na het wegvallen van het magazine schreef ze nog een tijd door op Wildmind, ook een prachtige creatieve site van enkele Amerikaanse broeders. Die ook verantwoordelijk zijn voor de wereldwijd populaire ‘Fake Buddha Quotes’ site, waarvan akte.

Terug naar de columns. Getiteld ‘Ask Auntie Suvanna’, en de eerste mij bekende boeddhistische variant van Lieve Lita of Mona of hoe dit soort columns in damesbladen ook maar moge heten. Een mix van ons allen bekend voorkomende dagelijkse problemen rond meditatie, wat meer exotische gevallen en soms een enkel geval waar ofwel de vraag geprefabriceerd lijkt om een halfkomisch antwoord te geven ofwel Suvanna zichzelf in creatieve kolder weer overtrof.

Zoals de serieus bedoelde vraag over de cupmaat van Kwan Yin of de suggestie voor tips om Metta te ontwikkelen voor de destijds onder liberalen niet al te populaire Amerikaanse vicepresident…

En zo zou ik nog pagina’s kunnen doorgaan, maar het gaat om het basisidee: Dharmacommunicatie mag best onconventioneel zijn, en voor heel wat potentiele toehoorders moet hij dat zelfs zijn. Suvarnaprabha was daar een meester in, petje af voor dit voorbeeld-om-te-blijven-gedenken. Zie ook haar eigen verspreide blogs inclusief een indrukwekkend relaas van haar laatste jaar met kanker en hoe ze er mee om wist te gaan.

We zullen je missen, Auntie Suvanna! Maar je hebt het vaak genoeg zelf gezongen en het zal beslist ook nu gelden: “Whenever you need me – call my name and I’ll be there”…