Afgelopen maart belandden we bij toeval aan tafel bij een voor ons onbekend gezelschap. In ons favoriete restaurantje liepen we naar een vrijstaande tafel en kwamen daar tegelijk aan met enkele andere gasten. We besloten ter plekke om de tafel dan maar te delen. Het gezelschap bestond uit een Australiër met zijn Thaise vriendin, haar moeder en haar grootmoeder. Ze waren op weg naar een dorp aan de rand van de bergen, zo’n 20 kilometer verderop, maar de vader wilde even bij de naast het restaurant gelegen autodealer naar een rammeltje in zijn auto laten kijken. Het werd een geanimeerd etentje en natuurlijk werden er mailadressen uitgewisseld, in de wetenschap dat daar in de meeste gevallen nooit meer iets mee gebeurt.
Dat bleek ook nu het geval, tot we vorige week een mailtje kregen van Tassos, de Australiër, en Ramida. Ze nodigden ons uit voor een trouwceremonie in Ramida’s geboortedorp. De trouwerij vond al 2 dagen later plaats, maar we hadden geen afspraken die dag en hadden nog niet eerder een traditionele Thaise bruiloft meegemaakt, dus accepteerden we de uitnodiging van harte.
Het feest begon al om 9 uur ’s morgens, of eigenlijk nog wat eerder. Begeleid door trommels die weer overstemd werden door knalharde muziek kwam Tassos in een swingend gezelschap van familieleden en dorpelingen om 9 uur aan bij het ouderlijk huis van Ramida. Ramida’s ouders stonden aan het hek en vroegen naar de reden van zijn bezoek. Nadat Tassos verteld had dat hij kwam om hun dochter te trouwen schoven de ouders eerst een andere vrouw naar voren. Toen deze door de bruidegom nadrukkelijk werd afgewezen verscheen Ramida, ging het hek open en swingde de hele club door naar het huis.
Onderaan de trap naar de voordeur was een touw gespannen. Het was duidelijk dat het stel niet zo maar naar binnen kon lopen. Tassos haalde een envelop uit zijn binnenzak en overhandigde die aan de moeder, maar die liet weten dat hij er niet met zo’n koopje vanaf kwam. Er kwam een tweede envelop tevoorschijn. Dat bleek de moeder tevreden te stellen want ze overhandigde een schaar waarmee de toegang tot het huis kon worden vrijgemaakt.
In het huis werd vervolgens een grote hoeveelheid teksten uitgesproken, waarvan de betekenis ons helaas ontging omdat we de taal nog lang niet beheersen. De rituelen daarna waren gelukkig wel goed te volgen. Het begon met het bewijzen van eer aan de ouders. De bruidegom buigt diep, eerst voor de vader van de bruid en dan voor de moeder. Die raken daarna zijn handen aan. Dan is het de beurt aan de bruid, waarna het ritueel zich herhaalt bij de ouders van de bruidegom. Die hadden wat meer moeite om de handen van hun zoon en schoondochter aan te raken, omdat ze op stoelen zaten, terwijl de ouders van de bruid op de grond zaten. De Thai weten dat farang in het algemeen te stijf zijn om het langer dan een paar minuten op de grond zittend uit te houden.
Nadat de ringen om de vingers waren geschoven mocht er gezoend worden; dat is blijkbaar een universele regel. Tassos en Ramida namen daarna plaats achter een soort lessenaar, waar ze stippen op hun voorhoofd kregen en met een dun touwtje zijn linkerarm aan haar rechterarm werd verbonden. Ook de wederzijdse ouders kwamen een voor een naar voren om een touwtje om de armen te knopen. Toen waren de broers en zussen van het stel aan de beurt, gevolgd door een eindeloze rij aanwezigen, die voordat zij hun touwtje knoopten eerst een envelop aan de bruid gaven en als tegenprestatie een opgerold handdoekje terugkregen. Ook wij kwamen aan de beurt; een vreemde gewaarwording om een rol toebedeeld te krijgen bij het huwelijk van mensen die we daarvoor alleen een uurtje aan tafel gezien hadden.
Letterlijk aan elkaar verbonden werd het stel toen naar de slaapkamer gevoerd en op bed gelegd. Daar moesten ze overeind zien te komen en de muntjes verzamelen die op het bed waren gestrooid. Nadat aan die opdracht voldaan was werden de touwtjes doorgeknipt en kon het echte feest beginnen.
En zoals dat gaat in Thailand begon dat met een overvloedige maaltijd, waar het hele dorp zich aan tegoed kon doen. Overigens is het niet zo dat het hele dorp alleen maar komt feesten; nee, iedereen is ook betrokken bij de opbouw van het hele gebeuren, het neerzetten van de tafels en stoelen, het verzorgen van de muziek, het koken, het afwassen en uiteindelijk weer het opruimen. Geweldig om te zien hoe er eerst een kookkeuken geïmproviseerd is, die als alles op tafel staat in een oogwenk wordt omgebouwd tot spoelkeuken, waar iedereen de grootste lol in het afwassen lijkt te hebben.
Als het eten op is, is het tijd voor de toespraken, eerst van de pujai baan, het dorpshoofd, dan van elk van de ouders, daarna van de bruidegom en ten slotte van de bruid. Intussen staan de meisjes van de muziek al klaar en mogen ze zich verheugen in de warme belangstelling van de durfals onder de bruiloftsgasten. Ik geef toe dat het vooroordelen zijn, maar op basis van uiterlijke kenmerken hadden we geen hoge verwachtingen van de muziek die ten gehore zou worden gebracht. Omdat ik in de nasleep van mijn ziekte mijn siësta’s nog hard nodig heb, besloten we het verder voor gezien te houden.
