De mest is geen heilige

“Wat moet ik doen om net zo vergevingsgezind te worden als jij?”
“Hoe kom je daar nou bij.”
“Wat ik ook doe, jij vergeeft het mij.”
“Welnee.”
“Zelfs als ik zweer dat ik iets met opzet deed, vergeef je mij nog.”
“Dat lijkt maar zo.”
“Hoe bedoel je?”
“Ik heb je nog nooit iets vergeven.”
“Wat zeg je me daar?”
“Ik neem alleen niet aan dat jij jezelf in de hand hebt.”
“Jij neemt aan dat ik mezelf niet in de hand heb.”
“Ook niet.”
“En anderen?”
“Ik neem niet aan dat anderen zichzelf in de hand hebben.”
“Maar wel dat ze zichzelf niet in de hand hebben?”
“Ook niet.”
“En jij?”
“Ik neem niet aan dat ik mezelf in de hand heb.”
“En ook niet dat je jezelf niet in de hand hebt, zeker.”
“Mij niet gezien.”
“Jij neemt niet aan dat mensen toerekeningsvatbaar zijn.”
“Of ontoerekeningsvatbaar.”
“Waar ga je dan van uit?”
“Ik ga nergens van uit.”
“Behalve dat je nergens van uitgaat, zeker.”
“Dat ook niet.”
“En daarom vergeef je zo gemakkelijk.”
“Met vergeving heeft het dus niets te maken.”
“Het is niet zo dat je voortdurend je hart laat spreken.”
“Wie luistert er nou naar zijn hart.”
“Hoe bedoel je?”
“Dat obstinate gebonk.”
“Ik bedoel natuurlijk je gevoel.”
“Als ik daarnaar moest luisteren…”
“Wat dan?”
“Dan waren er al duizend doden gevallen.”
“Wat?”
“Dan had ik al duizend keer mijn geld weggegeven.”
“Echt?”
“Dan was ik al duizend keer vader geweest.”
“Waar luister je dan wel naar?”
“Overal naar, zou ik zeggen.”
“Hoe bedoel je?”
“Nergens naar, dan?”
“Ik snap er niks van.”
“Nou dan.”
“Het is dus geen goedheid van jouw kant.”
“Wat is dat?”
“En ik maar denken dat jij een soort heilige was.”
“En jij maar denken.”