Jiddu Krishnamurti en Osho (Bhagwan) lieten van zich horen. Bekritiseerden de georganiseerde godsdiensten en de politiek in wereld. Nu lijken we een kant te hebben gekozen. We zijn ergens voor of tegen maar niet tegen de gehele georganiseerde godsdiensten en bekritiseren niet alle politici. Zijn we dan zo besmet geraakt? Zoals iemand besmet raakt door drugs, kiest voor softdrugs of harddrugs.
Ik huil om dit slappe gedoe en veeg mijn tranen hierbij weg. Mensen lijken macht belangrijker te vinden dan waarheid, waar dan ook. In de vorige eeuw leefden vele spirituele kopstukken ook al bleken enkele daarvan te sneuvelen door roddels of schandalen. De lezer hier zal vast wel zijn eigen favoriete leermeester hebben, vrouwelijk of mannelijk.
Tegenwoordig lijkt alles zich wel te verliezen in de hang naar politiek. We zijn dan echt vergeten waar de werkelijke kracht ligt. In de mens zelf. Zoals Christus zei: ‘Mijn rijk is niet van deze wereld.’
Innerlijk kunnen we transformeren. We kunnen echt het verschil uitmaken in de wereld van vandaag. Als we maar echt zien en begrijpen waar de werkelijke liefde en intelligentie zit.
Een heel brood (lees mensheid) heeft maar weinig zout nodig om op smaak te komen, nietwaar? Jiddu Krishnamurti moet hebben beweerd: ‘Als vijf mensen zouden zijn als hem, dat dat voldoende zal zijn om een verandering in de wereld te bewerkstelligen.’
Ik weet zelf niet het juiste aantal, wat een omslagpunt zou kunnen betekenen.
Als het water borrelt, zegt dat nog niet dat het echt kookt. Ook al is het dan al 95 graden Celsius, nietwaar? Die 5 graden maakt dan het verschil uit!
Zoals Mahatma Gandhi zei: ‘Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien’ En hij was iemand die wist waarover hij sprak.
Geweld is daarbij niet de weg! Dat leerden de Boeddha en de Christus ook niet, geweld als antwoord.
De enige ware revolutie is innerlijk, nietwaar?
