Het Nederlandse leger heeft boeddhistische aalmoezeniers. Ze dragen een militair uniform en volgden een korte militaire training. Als er oorlog uitbreekt hoeven ze niet mee te vechten. Vanwege hun rang hebben ze een goed salaris.
Ik heb het benoemen van deze aalmoezeniers – anders dan de boeddhistische geestelijke verzorgers (BGV’ers) in gevangenissen en inrichtingen die gedetineerden in hun mentale lijden daar bijstaan en ze -al is dat niet de eerste intentie, een duwtje in de rug geven om buiten de gevangenis te blijven, zeer vreemd gevonden. De BGV’ers komen pas in aanraking met de gedetineerden als ze hun (mis)daad al hebben gepleegd, hun straf uitzitten. Er is voor hen geen schuld en boete, een mens is meer dan zijn daad, zeggen de bgv’ers. Bovendien lijden veel gedetineerden aan een psychische aandoening, hele cellenblokken vol, horen eigenlijk niet in een gevangenis thuis. De zware gevallen worden opgesloten in tbs-inrichtingen.
De aalmoezeniers zijn er al als de militairen in hun vliegtuigen en tanks stappen om mensen dood te maken en steden plat te gooien. Dat bombarderen noemen ze: er een parkeerterrein van maken, vertelde een beroepsmilitair mij laatst. Zo’n aalmoezenier heeft voorkennis, weet dat de militairen getraind zijn in het doden van mensen als ze in een tank of vliegtuig stappen. Hoe reageert de aalmoezenier daarop? Voelt hij/zij zich medeplichtig? Succes jongens? See you later? Behouden thuiskomst? Ik chargeer enigszins.
Ik heb in het verleden zo’n vijf jaar gestudeerd bij een Tibetaans boeddhistische leraar die mij uitlegde dat met het doden van mensen (ook van dieren) de wet van karma, oorzaak en gevolg geldt. De doders komen in hete-, blaartrekkende- of koude hellen terecht, waar ze erg lang zullen verblijven. Geen pretje, lijkt me.
Houden de aalmoezeniers de militairen, die vrijwillig voor deze job hebben gekozen en de keuring hebben doorstaan, voor dat ze volgens het boeddhisme – er zijn enkele uitzonderingen- in de (militaire) hel terecht komen als ze doden, bommen afwerpen, burgers vermoorden? Of voeren ze na de daad hun gesprekken, als de soldaten weer teruggekeerd zijn van hun missie? Hoe gaan die gesprekken dan? Wordt er geïnformeerd naar het welzijn, het welbevinden van de piloot, de soldaat in de tank, na het lossen van schoten of bommen. De aalmoezenier: hoe voel je je? Ik ben er voor je, stort je hart maar uit.
Ik weet wel, mensen hebben het Oorlogsrecht bedacht waarbinnen het doden van mensen (meestal) niet strafbaar is. Of aan regels gebonden. Of Conventies, als doekje voor het bloeden. We zijn daar creatief in. Maar andere mensen doden blijft onacceptabel, ook zonder blaartrekkende hellen.
Er zijn veel vacatures in de gezondheidszorg, daar kan een aalmoezenier goed werk verrichten.
En tenslotte: Weg met de wapenhandel.
Moge iedereen gezond en gelukkig en vrij zijn, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Joost zegt
In het BD van 4 oktober staat een artikel wat misschien meer duidelijkheid kan verschaffen. Ik kon hier
wel wat mee, omdat het voor mij ook altijd moeilijk te rijmen was.