Nieuwe Boeddha?

Sakyamuni Boeddha was een prins vóór hij Boeddha werd: Prins Siddhartha Gautama. Zijn prinselijke naam betekent zoiets als: prins wiens wensen allemaal vervuld zijn. Hij had dus niets meer te wensen over, behalve dan de ultieme verlichting bereiken. Die verlichting bereikte hij uiteindelijk op eigen kracht, dus zonder leraar en zo werd hij Boeddha.

Tegenwoordig zijn er nog maar weinig echte prinsen, en al helemaal geen prinsen die niks meer te wensen hebben, laat staan prinsen die verlichting nastreven. Ondanks dat, zijn er lieden die een nieuwe Boeddha verwachten. Ze noemen hem Maitreya en vieren zijn verjaardag op de eerste dag van de eerste maand van de Chinese kalender. Bijzonder, al sla ik deze verjaardag liever over. Waarom? Omdat ik er niet aan begin om verjaardagen te vieren van mensen die ik niet ken. Er zijn immers iedere dag miljoenen mensen jarig. Wanneer ik op iedere jarige een toast zou uitbrengen,.. moet er niet aan denken!

Stel dat er een nieuwe Boeddha zou verschijnen, zouden we die dan herkennen en erkennen? Ik vrees van niet. Hij zou om te beginnen problemen krijgen met zijn ‘lineage’. Boeddha’s hebben geen leraren, toch? Ze bereiken de verlichting geheel op eigen kracht! Dus, géén roshi’s, geen goeroes, geen HBO of universitair geschoolde hotemetoten die hem op weg hebben geholpen, of op ‘het pad’ of de dharma hebben gebracht en gehouden. Goh… lastig. Maar dat is niet alles. Als hij geen soetra’s kan citeren, geen koans heeft opgelost, of tenminste de hele Pali canon niet kent… dan kan hij het vast schudden. En tenslotte moet hij enkele bijzondere verrichtingen hebben laten zien, zoals het verkleinen van oceanen (toegedicht aan Maitreya, dus dat komt nog). Nee, als er een nieuwe Boeddha verschijnt, nagelen mensen hem waarschijnlijk aan het kruis, als charlatan; naast Christus, die ook terug moet komen maar zich eveneens nog niet heeft laten zien.

Ik vrees dat we niet in het meest geschikte tijdperk leven voor een nieuwe Boeddha, een terugkerende Christus, of een frisse boodschapper van God. Shakyamuni, Jezus en Mohammed waren de laatste, en daar moeten we het mee doen. Sorry lui…

Maar, ik zie het niet somber in. Volgens mij zijn er wereldwijd genoeg Boeddha’s, Christusfiguren en Boodschappers… mits we durven kijken en luisteren. Ze zijn overal om ons heen, anoniem, van alle leeftijden en van iedere gender. Ze noemen zichzelf géén Boeddha’s, géén Christusfiguur of Boodschapper, voornamelijk omdat ze daar zelf geen seconde bij stilstaan. Ze doen gewoon hun ding, zoals dat heet. Ze hebben hun naasten lief. Om niet! Ze bidden vaak niet eens, mediteren nauwelijks (nooit geleerd) en kunnen soms lezen en noch schrijven. Ze doen maar wat. Maar wat ze doen, doen ze met heel hun hart en heel hun ziel, zonder er iets voor terug te vragen behalve een hap eten, een slok drinken, een beetje veiligheid, wat warmte en beschutting. Maar helaas, helaas … ze kunnen (of willen?) geen oceanen verkleinen, doden opwekken, legers ontbinden of zichtbaar voor iedereen (zodat je er een filmpje van op Youtube kunt zetten) op een wolkje ten hemel stijgen. Kortom, het is hun eigen schuld dat ze mainstream geen enkele erkenning krijgen.

Komt er een nieuwe Boeddha?

Natuurlijk! De zoveelste… Er komen ieder jaar nieuwe Boeddha’s, zoals er  al eeuwenlang nieuwe Boeddha’s komen en gaan. Die nieuwe Boeddha’s zijn het probleem niet. Het probleem is dat niemand ze opmerkt.!