Leven in Thailand – vlucht gemist

We zijn weer in Nederland. Er waren wat zaken te regelen en er was wat familie te bezoeken, dus het moest er weer een keer van komen. De afgelopen week hebben we allerlei bezoekjes afgelegd. De komende 2 weken wilden we daarmee doorgaan en ook wat musea bezoeken. Maarja, dat het zó snel zou gaan met het water, dat had niemand verwacht. Okee, we wisten dat de zeespiegel aan het stijgen was en dat dat uit de hand zou lopen als we geen drastische maatregelen namen, maar het ging nog wel jaren duren voor het zover was, zo hadden de deskundigen berekend.

Maar het water vordert sneller dan iedereen verwacht had. Enkele belangrijke steden zijn al overspoeld en het duurt niet lang meer of het hele land is in handen van de zee. Als we nog terug naar Thailand willen moeten we meteen gaan. Schiphol staat al onder water, net als Rotterdam, het nog altijd niet geopende Lelystad en Groningen. Alleen het vliegveld van Maastricht lijkt nog operationeel te zijn. We zien op het nieuws dat veel landen vliegtuigen naar Maastricht sturen om hun mensen te evacueren. Ook vanuit Thailand zijn vliegtuigen onderweg.

We zijn niet de enigen die onderweg zijn naar het zuiden. De wegen staan vol met zwaarbeladen auto’s, maar er gaan ook mensen lopend of fietsend over de snelweg. Sommigen klimmen op onze huurauto om zo mee te kunnen liften. Het gaat letterlijk stapvoets. Na meer dan een dag komen we eindelijk in de buurt van het vliegveld. Het water staat intussen al tot in Roermond. De chaos is groot. Iedereen wil naar binnen. Mensen zijn over de hekken geklommen en staan op de landingsbaan. Ze klimmen op een taxiënd vliegtuig, dat daardoor niet kan opstijgen.

Na een paar uur slaagt een Thais vliegtuig erin om te landen. Een groep militairen springt eruit en begint de mensen met geweld van de landingsbaan en van het vliegveld te verwijderen. Ze leggen een cordon om het complex met een checkpoint waar iedereen die naar binnen wil langs moet. Op wonderbaarlijke wijze weten we na een paar uur dringen het checkpoint te bereiken. We laten onze Thaise visa en alle benodigde inreispapieren zien, ons Thaise rijbewijs, de documenten die aantonen dat we er al 5 jaar wonen en dat we er een huis hebben. Maar we worden teruggestuurd. “Only Asians” krijgen we te horen.

In Bangkok wordt intussen gedebatteerd over de situatie in Nederland. Sommige partijen vinden dat de regering de situatie onderschat heeft, maar het kabinet bestrijdt dat met het argument dat werkelijk niemand de ongekend snelle opmars van het water kon voorzien. Het land heeft weliswaar veel dijken, maar toen het puntje bij paaltje kwam hebben die het water niet kunnen tegenhouden. Deskundigen hadden gedacht dat er zeker een paar weken nodig waren om de dijken te verslaan.

Er ontstaat een debat over wie er wel en wie niet toegelaten zou moeten worden. Iedereen die in Thailand belasting betaalt, vindt de regering. Andere partijen vinden dat iedereen die een band heeft met Thailand toegelaten moet worden, maar weer andere partijen zeggen dat de landen in de regio de opvang maar moeten regelen. Belangrijk is in ieder geval dat misbruik wordt voorkomen, dus mensen die naar Thailand willen moeten wel de vereiste papieren en persoonsbewijzen kunnen laten zien.

We hebben zo goed en zo kwaad als het ging geprobeerd wat te slapen in een weiland en gaan het dan nog maar een keer proberen. We hebben geluk: er staan nu mensen die ook Engels spreken bij het checkpoint. We leggen de situatie uit, er wordt begripvol geknikt en naar de papieren gevraagd. Blij pak ik mijn tas, om vervolgens te moeten constateren dat de map met documenten er gisteren in het gedrang blijkbaar uit is gevallen. Het water staat nog zo’n 500 meter van het vliegveld.

Ik word wakker in mijn comfortabele bed in een piepklein huisje op het Thaise platteland.