Ik ken mensen die met hun gedachten en ideeën mijn gedachten en omgeving proberen te vergiftigen. Zelf heffen ze hun handen ten hemel en zeggen als ze op hun gedrag worden aangesproken: oh nee, zo heb ik het absoluut niet bedoeld. Het zijn altijd anderen die de problemen veroorzaken bij deze gifmengers.
Ik ben van de kleine momenten die mij gelukkig maken. Vorig jaar sloot Franco de deuren van zijn Italiaans restaurant Palermo in de Zwartjansstraat in Rotterdam. Hij ging met pensioen. Ik kwam er al sinds 1972 en het was door zijn hartelijkheid en aandacht voor zijn klanten en heerlijke gerechten een fantastisch adres. Net als Franco werden de klanten steeds ouder en moesten bijna op een brancard naar binnen gedragen worden. Maar ze bleven komen. Ik mis Franco, zijn hartelijkheid en eten nog steeds.
Met de kleindochter van zeevisser Thijmen, mijn vriendin, ben ik op zoek gegaan naar een tweede Franco, de ongedwongen sfeer en lekker maar ook goedkoop eten. We denken die gevonden te hebben in een Italiaan op de Kortekade in de Maasstad. Vorige week zijn we er wezen eten. Voor herhaling vatbaar, zeiden we tegen elkaar. Eten goed en goedkoop, het personeel ongedwongen en de klanten leuk.
Weer buiten kwamen er een meisje van een jaar of zes en een twee jaar jonger jongetje- het is maar een schatting, op ons af op de stoep. Op een step. Ik zei tegen de twee: wat hebben jullie mooie stepjes, zou ik een keer mogen steppen? Het jongetje dacht diep na, zei niks en bood mij zijn stepje aan. Zo lief en vertederend, zo vol vertrouwen. Een klein moment.
Maandag was ik met mijn vriendin op de begraafplaats in Beekbergen, mijn moeder en overgrootouders liggen er begraven. En over een tijdje ook ik. Als je ordelijk ben ingesteld moet je daar niet zijn. Het onderhoud is organisch, zeg ik maar. Op de graven ontwikkelen zich in het mos uit eikels flinke bomen. De grafstenen hebben geen vast formaat en zijn vrijwel allemaal verschillend. De stenen van mijn moeder en overgrootouders waren in orde.
Jaren geleden hadden we een vogelkastje aan een boom bij de graven opgehangen. Het werd ook bewoond maar nu was het weg. Alleen een haakje en twee schroeven waren nog te zien in de bast. Alle is vergankelijk, nietwaar. Ineens zag de kleindochter van zeevisser Thijmen het: onze vogelkast hing iets verderop, ingeklemd tussen drie stammetjes van bomen. Ook lager dan voorheen. Waarschijnlijk was het van de oorspronkelijke boom gevallen en opgeraapt door een onbekende. Het was niet in een afvalbak terecht gekomen of in elkaar getrapt maar hing er weer gewoon te hangen. Weer een klein mooi moment.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Robert Visser zegt
Uw stukjes geven mij elke keer een klein mooi moment. Bedankt!