De boeddhistische monnik Wanchai Dhammatharo van de Ang Thong stads Wat Channimitr in Thailand, heeft van het hoofd van het plaatselijk bureau voor boeddhisme het bevel gekregen voortaan weer te voet zijn bedelronde te maken. Sinds kort rijdt de monnik met een kleurrijk elektrisch karretje -waar hij zelf ook op staat, omdat de tocht van zes kilometer hem te voet te lang is. Het hoofd vindt het elektrisch voortbewegen ongepast.
De monnik heeft voor- en tegenstanders. Het boeddhistische hoofd vindt dat het rondrijden op zo’n vrolijk vervoermiddel met de wind op zijn hoofdhuid en een zorgeloos hart ‘onvoorzichtig’ en ‘ongepast’ is voor een boeddhistische monnik. Wanchai zegt dat hij de e-scooter al ongeveer twee maanden gebruikt voor zijn ochtendlijke aalmoezenronde, aangezien zijn route een volledige 6 kilometer lange trip beslaat. Beelden van Wanchai die met het voertuig door een buurt rijdt, werden eerder deze week online gedeeld, waar zijn supporters de creativiteit van de monnik toejuichten.
Ze vinden het een goed idee. Als hij het op deze manier doet, heeft hij geen tempelaanhanger nodig om het eten te helpen dragen. En het karretje kan veel meer voedsel dragen dan hij alleen, zegt een van hen.
François la Poutré zegt
In het bedrijfsleven noemen ze dat een verdienmodel. Na de “efficiencyslag”, waarbij 4 monniken met een trekkarretje (getrokken door een dorpsbewoner) namens de hele tempel de bedelronde doen, kan nu een monnik het in zijn eentje af. Of dat zo de bedoeling van het bedelende bestaan dat de monniken moeten leven is geweest vraag ik me af. Het verklaart wel waarom je steeds meer obese monniken ziet.