Leven in Thailand: 7 dwaze dagen

We zitten in de “7 Dangerous Days”. Dat zijn de dagen rond nieuwjaarsdag en ze worden zo genoemd omdat er tijdens die dagen veel verkeersslachtoffers vallen. Er worden allerlei maatregelen genomen om dat aantal omlaag te krijgen, zoals het afsluiten van gevaarlijke u-turns (zodat de u-turn verderop extra druk wordt) en het oprichten van diverse checkpoints waar gecontroleerd wordt op alcoholgebruik, een van de grootste oorzaken van verkeersongelukken hier.

Ik kan er niks aan doen, maar als ik de borden met 7 dangerous days zie verschijnen (om de een of andere reden is het hier hip om dat soort kreten in het Engels te gebruiken, hoewel de overgrote meerderheid van de Thai dat niet kan lezen) heb ik meteen associaties met de 3 dwaze dagen van De Bijenkorf.  Ze hebben we wat gemeen. De 3 dwaze dagen staan model voor de consumptiewaanzin die uiteindelijk ten grondslag ligt aan de milieu- en klimaatproblematiek. De 7 dangerous days zijn ook desastreus, maar in meer directe zin.

De gevaarlijkste uren van de dangerous days zijn van 1 tot 4 ’s nachts en midden in één van die dangerous nights rijd ik naar de stad, om Phan van het station te halen. Thailand is flink wat groter dan Nederland en de treinen rijden flink wat langzamer, dus zeker op stations die niet aan het begin- of eindpunt van een treinroute liggen is het niet uitzonderlijk dat je midden in de nacht aankomt.

Phan is al eerder in onze verhalen aan bod gekomen. In het voorjaar van 2020 kwam hij bij ons vast te zitten toen het land in complete lockdown ging. Zijn voornemen terug te keren naar Kho Yao Yai, “zijn” eiland bij Phuket, nadat hij jaren in het noorden had gewoond, moest een tijdje in de koelkast, maar uiteindelijk is hij toch weer thuisgekomen. De naam Phan betekent duizend en hij is inderdaad een man uit duizenden; een ontzettend lieve, betrouwbare, spirituele, hardwerkende en ook nog eens mooie man, die heel weinig nodig heeft om tevreden te zijn. Zijn bezit bestaat, naast een stukje land met een simple huisje op Kho Yao Yai, uit slechts een paar spullen die je met gemak in een klein autootje kunt vervoeren, en dan kunnen er ook nog 3 mensen bij in. Voor zijn verblijf van minimaal een maand hier in het noorden kwam hij met één klein rugzakje aan. Halfvol. Hij gaat weer voor verschillende mensen klusjes doen. Ook nu is het trouwens de vraag hoe alles zich de komende tijd zal gaan ontwikkelen. Het aantal coronabesmettingen is hier namelijk ook aan het stijgen.

Kho Yao Yai

In vergelijking met Nederland valt het overigens reuze mee. Het totale aantal besmettingen staat op 7700. Let wel, dat is vanaf het begin van de uitbraak. Voor zo’n aantal heeft Nederland momenteel maar een dag nodig. Het aantal dodelijke slachtoffers is 64. Na de eerste golf heeft het maandenlang op 60 gestaan, maar de afgelopen dagen zijn er weer een paar mensen overleden. Gisteren was er een recordaantal besmettingen op één dag, namelijk 315. De verwachting is dan ook dat er weer strengere maatregelen genomen zullen gaan worden.

Eigenlijk is het merkwaardig. Tijdens de eerste 5 dangerous days kwamen er 316 mensen om in het verkeer. Omgerekend per dag is dat bijna net zoveel als er aan covid zijn overleden sinds het begin van de uitbraak. Neenee, wees gerust: ik ga covid niet bagatelliseren. Ik verwonder me alleen over het verschil in beleving van het gevaar van het verkeer enerzijds en het gevaar van het virus anderzijds. Dit verschil is nadrukkelijk zichtbaar in het verkeersbeeld: bijna alle motorrijders dragen een mondmasker, maar nog niet de helft draagt een helm. En 80% van de verkeersslachtoffers zat op een motor.

Er is nog wel meer merkwaardig aan de 7 dangerous days. In totaal vallen er in het Thaise verkeer jaarlijks zo’n 24.000 doden. Deel dat door 365 en je komt op 65. Er zijn in feite 365 dangerous days. Je zou verwachten dat dat ook de nodige stevige maatregelen rechtvaardigt. Een grondige handhaving van de helmplicht zou al veel moet helpen. In districten waar de politie streng controleert zie je ook dat de meeste motorrijders een helm dragen. Maar dat is dus lang niet overal het geval. En dan is er nog die vreemde regel dat je door mag rijden nadat je betaald hebt en bij een volgende controle op dezelfde dag je met je bonnetje kunt laten zien dat je voor die dag al betaald hebt.

Ik ben vroeg naar bed gegaan en sta om kwart over 1 op. Om half 2 rijd ik weg en met de dangerous days én een gebroken nacht in gedachten, rijd ik extra voorzichtig. Ik houd in bij alle kruisingen waar ik voorrang heb, rekening houdend met zatlappen die niet meer weten waar ze mee bezig zijn. Het is echter akelig stil op straat. Ik kom geen enkele auto tegen, Wel twee checkpoints, maar die zijn tijdens de gevaarlijkste uren van de nacht onbemand. (Kwade tongen beweren wel eens dat Thaise checkpoints altijd alleen tijdens kantooruren bemand zijn. Minus de tijd die nodig is voor opbouwen en afbreken.)

In de stad blijkt tussen alle gesloten luiken zomaar ineens een soeptentje open te zijn en het zit ook nog vol. Verderop is ook de 7-11 open en een paar deuren verderop de Mini-BigC. Dat zijn beide minisupermarktjes, vergelijkbaar met de AH to go. Ik heb geen idee waar de klanten in die zaken vandaan komen, want ik heb geen verkeer gezien.

Het station is nog verlaten als ik aankom. Na een paar minuten komen er 2 songthaews, een soort open minibusjes, aanrijden en even later nog 2. Dan wordt de komst van de trein aangekondigd en blijken er toch minstens 6 spoorwegbeambten aanwezig te zijn, die met vlaggen, lampjes en fluiten de boel in goede banen moeten leiden.

Er stappen 3 mensen uit. 2 ervan uit de wagon die het verst weg is en 1 daarvan lijkt qua postuur Phan te kunnen zijn. Maar hij is het niet. Sterker nog, de andere 2 zijn het ook niet. De trein vertrekt weer en ik wacht nog even of hij misschien ergens een toilet in is gedoken, maar dan krijg ik te horen dat het station weer dicht gaat. De songthaews rijden onverrichter zake weer weg. De 3 aangekomen reizigers maken er geen gebruik van. Ik rij naar huis. Het is bijna half 3. Het soeptentje zit nog steeds vol en de checkpoints zijn nog steeds verlaten.

De volgende ochtend fantaseren we over wat er aan de hand kan zijn. Phan heeft niet gereageerd op vragen waar hij zit. De meest waarschijnlijke optie is volgens ons dat hij lag te slapen en niet op tijd wakker is geworden. Hoewel in Thailand elke wagon een medewerker heeft die weet waar de mensen eruit moeten en ze op tijd wekt. Maar misschien vanwege covid? Of misschien niet in de 3e klas? Of zou hij aangehouden zijn om een of andere reden? En na 10 uur in de trein is zijn batterij natuurlijk leeg, dus hij ziet onze berichtjes niet. En als hij zich verslapen heeft durft hij zich misschien niet meer te melden omdat ik dan voor niks ben opgestaan om hem op te halen. This is Thailand, tenslotte.

Dan meldt hij zich. Er staat inderdaad 3 januari op het kaartje waarvan hij ons een foto heeft gestuurd, maar dat staat bij de vertrektijd. De aankomsttijd is wel 2 uur, maar dan op de 4e. Daar staan we dan met onze This is Thailand-theorieën. En de goeierd verontschuldigt zich ook nog, alsof het zijn schuld is dat we niet goed gekeken hebben.

Epiloog

Vannacht heb ik me weer in een dangerous night gestort. Phan zat deze keer wél in de trein.