Een week terug hoorde en zag ik een docente op tv uitleggen wat er gebeurde nadat een van haar zoons van 18 naar een (illegaal) feestje met 7 andere jongeren ging. Na het feest kreeg haar zoon een telefoontje van een andere deelnemer dat hij positief getest was en besmet was met het coronavirus. De docente gaf de gevolgen aan: 8 jongeren met een sociaal netwerk van 50 andere mensen in quarantaine, zij kon niet naar school, examens gingen niet door en ze ging in thuisquarantaine. Ze kon niet zeggen of er mensen overleden waren, daar was het nog te vroeg voor. Dat gebeurt er als je jong en dom, dom, dom bent.
Eric is aan het sterven. Hij woont in een beschermde woonomgeving en heeft het afgelopen half jaar het coronavirus buiten de deur en uit zijn lijf kunnen houden. Tot vorige week iemand het virus binnen bracht en hem, en andere bewoners besmette.
Ik ontmoette Eric decennia geleden, het was in de tijd dat de Beatles populair waren en wij over muziek spraken. De hitlijsten doornamen, de teksten zachtjes meezongen. We lachten, hadden plezier, als twee pubers.
Ik heb Eric lang niet gezien en gesproken maar hij is nooit uit mijn gedachten verdwenen. Niet eerder en ook niet later ontmoette ik zo’n lieve, zachtaardige man zonder levensangst. Hij was er, is er, zonder anderen kwaad te doen, kwaad te spreken.
En sterft nu. Het virus maakt geen onderscheid.
I want to hold your hand.
Moedig voorwaarts!
Moniek zegt
Joop, ik ben een trouwe lezer van jouw berichten. Tegen mijn gewoonte in deze keer een reactie: een mooi en ontroerend stukje en wat een mooie veelzeggende foto heb je eronder geplaatst! groetjes Moniek