Herfst. De herfst is mijn jaargetijde. Geen weemoed in mijn innerlijk. De herfst, onder meer in haar gedaante van de bomen waar ik vanuit mijn slaapkamerraam op uitkijk, activeert mijn filosofische wezen.
Deze bomen aan de singel zijn sinds lang ’permanente’ verschijnselen in mijn habitat. Voor het blad dat zij nu loslaten, komt straks in de lente nieuw blad in de plaats. In de lente. Dezelfde bomen?
Elk vallend blad herinnert mij aan de tijdelijkheid van elk verschijnsel. De frisse knoppen en het nieuwe blad, straks in de lente, herinneren me aan wedergeboorte, de eeuwige gang van bewustzijn, energie en materie.
Mijn bomen zijn nog hier, ik ben nog hier. Ooit zijn wij verleden tijd, nu nog onvoltooid verleden tijd.
Onvoltooid verleden tijd
De stilte weerspiegelt mijn gemoed.
Het wateroppervlak in de singel
glad, strak
wekt mijn verlangen
naar innerlijke rust.De boom weet ‘loslaten loont’.
Ook zonder nauwelijks waarneembare wind
laat ze bladeren vallen.
Laat haar bladeren gaan.Een ouder echtpaar
innig gearmd,
de stappen synchroon,
praat zacht
in het voorbijgaan.
