De omgeving ziet er nu heel anders uit, de snelweg is aan het zicht onttrokken en parkeerplaatsen zijn verdwenen, maar ruim dertig jaar geleden was ik als politieverslaggever daar op een zaterdagmorgen ook, toen een plaats delict (PD). In een greppel op die parkeerplaats lag een dode man, met vijf kogels afgemaakt. Rechercheurs en mensen van de technische recherche bekeken de plaats en de omgeving.
Het doden was in de nacht van vrijdag op zaterdag gebeurd, misschien vroeg in de ochtend. Op die ontmoetingsplek van homoseksuelen. Zo op het oog was er geen sprake van roof, misschien een afrekening of een uit de hand gelopen geval van potenrammen. In die moordzaak zijn arrestaties verricht en is een man tot zes jaar veroordeeld door de rechtbank. Voor het Hof bleek dat de bewijsvoering niet deugde, gebaseerd was op leugens, roddel en achterklap. De veroordeelde werd op alle punten vrijgesproken. Tegen de andere verdachten is ook het bewijs nooit geleverd. In mijn zoeken naar het waarom en door wie laveerde ik maandenlang in de wereld van drugs, wapens, prostitutie, leugens, haat en bedrog. Een soms angstige zoektocht naar de waarheid.
De zaak is nu een coldcase zaak, door de politie weer op de agenda gezet in de hoop dat iemand met een beloning in het vooruitzicht wel wil praten over de dader. Dat de familie rust krijgt.
Maandagmiddag leek het alsof ik weer op die PD stond. Ik was er heen gereden via weggetjes waarvan ik de naam al lang vergeten was. Langs een bos waarin ik in die dagen, weken na de moord, naar getuigen had gezocht. Maar niemand die wilde praten, een homoseksueel zijn was in die dagen niet zo bespreekbaar. Zo raakte de moordzaak in de vergetelheid.
Ik werd geïnterviewd door een verslaggever van een dagblad die mij vragen stelde over toen. Ik raakte geëmotioneerd door de omgeving. Door het gebeurde, de dood van die man. Mannen, vrouwen en kinderen passeerden de plek. De plaats delict. Ik was een ander dan drie decennia geleden, minder afstandelijk. De tijd maakt zacht. Ik hoef ook niemand te zijn, niet op weg ergens heen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd. Of te twijfelen aan het nu. Of gepensioneerde uitvreter te worden.
Joost zegt
Inderdaad Joop, ik blijf gewoon de vogels voeren. Bedankt.