Er ligt voor u een brief (bij een afhaalpunt) waarvoor een handtekening vereist is, stond er op het bericht van PostNL in mijn brievenbus dat ik op 9 mei vond. Het was gedagtekend 7 mei en ik kon de aangetekende brief vanaf 8 mei ophalen/afhalen.
Ik weet niet hoe het u vergaat als u een aangetekende brief ontvangt/moet ophalen op een PostNL afhaalpunt, maar mijn wereld stortte totaal in. Mijn geest ging de maalderij is, wie in godsnaam stuurde mij een aangetekende brief, wat had ik misdaan?
Werd ik de Kloosterbunker uitgezet, mijn autoverzekering opgeheven (moest ik voortaan met het openbaar vervoer), had ik mijn buurman beneden me iets misdaan, was het een brief van de vakbond, een aanmaning (voor iets wat ik vergeten ben te betalen), een dagvaarding, was er iets stoms gepubliceerd in de krant (dat gebeurt wel vaker), had ik een foto gejat en gepubliceerd, kortom ik ging met de dwangmatige gedachte naar bed en stond er ook weer mee op. AANGETEKEND, de blaartrekkende hellen wachten, en ik besloot me te isoleren. Ik ging niet naar het afhaalpunt, punt uit.
De postbode had twee keer gebeld- is dat niet de titel van een film The postman always rings twice, of zo, maar ik had me op 7 mei niet thuisgehouden omdat postbodes vaak aanbellen aan de deur van de Kloosterbunker om een pakje voor buren af te geven. Had ik nou toch maar opengedaan, zeurde het door de kop, dan had de verschrikkelijke angst voor de AANGETEKENDE brief niet zo lang doorgezeurd, en had ik zelf al vrijwillig de Bunker verlaten, de bond gebeld, naar het gerecht gestapt, de buurman een pets verkocht. Maar nee: het berichtje van PostNL lag al die tijd op mijn werktafel en gaapte me aan. Afgelopen weekeind vertelde ik het aan een vriendin, dat er een AANGETEKENDE brief op mij lag te wachten en dat ik angstig was. Is het geen pakketje, vroeg ze, dat is minder erg. Nee, een brief, zei ik.
Enkele dagen lang deed ik tegen mijn gewoonte en zin in tijdens de meditatie de door mij zelf bedachte oefening van De angstige man die een held werd, ik knapte er wel iets van op maar een psychiater had het beter gedaan. Gistermorgen was het dan zo ver, ik had op de site van PostNL gekeken hoe lang een AANGETEKENDE brief werd bewaard, de tijd drong. Ik pakte het berichtje van 7 mei er bij en bestudeerde dat nog eens. Er stond: wij hebben u gemist, we hebben een pakket voor u waarvoor een handtekening is vereist. De geest die niet van mijzelf is, het lastige ventje, had het bericht van PostNL verkeerd geïnterpreteerd. Ik was niet boos, op niemand niet.
De blaartrekkende hellen verdwenen uit het zicht en ik toog naar het afhaalpunt in een cadeauwinkel waar (slecht voor de gezondheid zijnde) wierook werd gebrand. Ik kom een pakketje ophalen, zei ik tegen de man. Alsjeblieft, sprak hij, er hoeft niet voor getekend te worden. In de doos zat een boeddhistisch boek, mij toegestuurd door een relatie.
Ik hoef niet eerst dood te gaan om wedergeboren te worden: vanaf nu ben ik de Ontwaakte Johannes, zoon van Hans en Grietje, achterkleinzoon van Marten Johannes en Grietje Barelds. Door PostNL zag ik het licht. Hoe wonderlijk schoon kan het postnatale leven zijn.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of er kruipt een poes op je hoofd.
Ruud van Bokhoven zegt
Wat voelt het leven toch weer mooi aan na zo’n brief, ehh postpakket.