Het boeddhisme beweegt zich op het slappe koord van de middenweg en de val van eternalisme is altijd dichtbij. Ik heb een zekere mate van allergie ontwikkeld voor woorden als leegte en eenheid. Hoe rechtvaardig je deze vanuit de fenomenologie van het boeddhisme en het voorwaardelijk ontstaan, waarin niet-weten altijd vóór de abstractie komt?
voorwaardelijk ontstaan
Vipassana in ontstaan-in-afhankelijkheid
Waar lijden zich openbaart gaat het altijd gepaard met hechten en verlangen, en verlangen kan alleen gebeuren als wij het idee van een “zelf” als uitgangspunt hebben. Het is het werk van vipassana om de yogi te tonen dat er uiteindelijk geen zelf is, dat het zelf alleen een verdraaiing van perceptie was die veroorzaakt werd door de samenbundeling van de vijf constituenten. In nibbana echter is vipassana overbodig geworden en houdt het vanzelf op.
Tevredenheid en conditionering
Zelf krijg ik wel eens de neiging om in een soort lethargie weg te zakken als het leven op rolletjes loopt. Eens kijken of ik in mijn grote doos clichés nog iets vinden kan dat het uitdrukt: ik mis dan de uitdaging in het leven, de prikkel om wakker te blijven, ik ervaar vervlakking.
Paticca samuppada
Kruisbestuiving tussen Theravada en Mahayana heeft zin. Er is nog een wereld te winnen wanneer we ons eens werkelijk in elkaar zouden verdiepen.
Taigu – twee zekerheden
Leven naar boeddhistische inspiratie maakt het leven er al niet makkelijker op. Met de wet van het voorwaardelijk ontstaan komt ook de alleenheerschappij van ons cultureel voorgeprogrammeerde denken in termen van oorzaak en gevolg onder druk te staan.
De dhamma- Door het ontstaan van dit, ontstaat dat
Als onze zintuigen functioneren zonder dat zij ‘bewaakt’ worden, zonder voortdurende aandacht (let wel, bewaken wil niet zeggen afsluiten, maar na controle en evaluatie toelaten), zullen zij onze geest in alle richtingen trekken. We worden letterlijk ‘aangetrokken’ door wat zich aan ons voordoet.
Grijpen in de oersoep
Vrij naar Vasubandhu’s ‘Dertig verzen’.
