In bepaalde boeddhistische kringen circuleert het idee dat de wereld zoals je die waarneemt een illusie is. De Griekse filosoof Plato was ook een liefhebber van dat idee. Evenals bepaalde neuro-wetenschappers anno 2017 die stellen dat onze waarneming een ‘interne’ vertaling is van het origineel ‘daarbuiten’. Ik geloof er allemaal niks van en daar heb ik heel goede redenen voor.
In oude tijden hadden mensen veel minder toegang tot informatie. Het overgrote deel van de informatie die nu op ons afkomt is volstrekt nutteloos en overbodig.
Toen mijn dochter nog jong was fantaseerde ze eens tijdens een wandeling: “als ik het weer zou zijn, dan zou ik lachen als de zon, huilen als de regen en rennen als de wind”.
Dit is mooi en dat is lelijk, dit wil ik wel en dat wil ik niet, dit is goed en dat is slecht. Deze manier van beschouwen is niet meer dan de werkelijkheid van één persoon, en zo lopen er miljarden werkelijkheden rond.
Er is duidelijk een tendens zichtbaar bij de meditatiemeesters dat zij zo weinig mogelijk inhoudelijk willen ingaan op dhammanupassana en zich beperken tot de technische en methodologische uitvoering.
Vele discussies nemen niet de moeite om ‘religie’ te definiëren, alsof iedereen weet wat er met het woord bedoeld wordt. Pogingen tot definitie pikken er meestal een of enkele kenmerken uit.
