Toen de filosoof Socrates in de rechtszaal werd gevraagd om verantwoording af te leggen voor zijn hinderlijk gedrag in de straten van Athene, antwoordde hij onder meer dat de meeste mensen zich om hun belangen bekommerden. Ze bekommerden zich om hun gezin, om hun rijkdom, en niet te vergeten om hun reputatie. Dat deed hij niet, hij bekommerde zich om zijn zelf. In de geschiedenis van het Westen is hij een van de weinigen gebleven, maar in India en China is het nut en de noodzaak hiervan altijd vanzelfsprekend geweest. Hans van Rappard heeft een stevig boekwerk geschreven over de Chinese traditie van zich bekommeren om jezelf. Boekbespreking door Erik Hoogcarspel.
De daoïstische tekst Zhuangzi (“Meester Zhuang”) ontstond in de vierde en derde eeuw v. Chr. in het oude China, en is bij het Chinese publiek al eeuwenlang geliefd vanwege zijn sprankelende, humoristische schrijfstijl, en de enorme vrijheidszin en onconventionaliteit die van elke bladzij afspat.
Wij zien het hart als de zetel van het gevoel, vandaar ‘hartstocht’ en ‘hartenkreet’ en ‘harteloos’, maar dat was vroeger wel anders.
Dood de boeddha (en dood de boeddhadoder).
Laatste deel van een twaalfdelig dwaalgesprek over de onzienlijke lichtheid van de duisternis en de wijdsheid voorbij alle wijsheid. “Ik had heel andere plannen met mezelf. Ik had plannen met mezelf. Ik had mezelf. Maar nu?”
Deel elf van een twaalfdelig dwaalgesprek over de onzienlijke lichtheid van de duisternis en de wijdsheid voorbij alle wijsheid. “Wie parels van wijsheid zoekt, zal parels van wijsheid vinden.”
Deel tien van een twaalfdelig dwaalgesprek over de onzienlijke lichtheid van de duisternis en de wijdsheid voorbij alle wijsheid. “Nauwe Weetal voert niet langer het hoogste woord.”
Al huppelend als een musje en zichzelf op de billen slaand liep Wijde Weetniet weg. Hij draaide zijn hoofd om, en riep: ‘Ik weet het niet! Ik weet het niet!’
