Vergankelijkheid in beeld.
Ouder worden
…
Eigenkracht
…
Op de leegte van het strand
…
Levensschool
De kameraadschap, het voor elkaar klaarstaan, de soms ruwe vermaningen (bijna altijd gevolgd door een gemeend excuus) de vanzelfsprekende verbondenheid: deze niet materiële oogst van zes weken circuswerk heeft een belangrijke invloed gehad op de vorming van de geest van dit zestienjarig joch.
Sweet memories
Mijn geest zocht al jong bevrijding. Het heeft vele afslagen genomen, zoals in de jonge jaren de afslag naar het pad van de ‘socialistische bevrijding’. Soms duiken er herinneringen op.
Een nieuwe auto
Waar zal ik dan de non-dualiteit ontmoeten, de ‘oerstaat’ waarin alles is en niet is en naast elkaar bestaat en in elkaar? En er niets is en alles?
De steenrode jas
Een aangrijpend verhaal over kindermishandeling.
Overpeinzing
…
Lijden in onvoltooid verleden tijd
Meer fundamentele heling van mijn emotionele pijn ontstond door ‘zin geven’ aan het lijden uit mijn jeugd. Zingeving door het besef van het leerpotentieel dat mijn jeugd mij verschafte. Ik kreeg geen degelijke opvoeding, geen ankers aangereikt.
Levensvreugde in onvoltooid verleden tijd
Kunnen boeddhistische zienswijzen dan een helpende hand bieden? Is het besef van leegte (in filosofische zin) te combineren met levensvreugde? Zou dit de jachtige, in zekere zin verweesde, westerse ziel een zinvol perspectief kunnen bieden: de handreiking van een vrolijk en maatschappelijk actief boeddhisme dat levenslust hand in hand laat gaan met contemplatie en meditatie?
Expeditie Nepal – vermoeidheid en avonturen op mijn weg
Wouter ter Braake: ‘Ik ben nog net niet wanhopig. Wel volledig uitgeput. Mijn voeten voelen opgezet, mijn knieën kraken bij elke stap. Ontelbare stappen, waarvan de afdaling langs het kronkelige, smalle, gladde pad (inmiddels al weer 600, 700 meter afgedaald?) bijna niet meer vol te houden is. Ik sta op instorten.’
Wouter ter Braake – Ontmoetingen op mijn weg
Onderweg zijn er altijd ontmoetingen. Soms vluchtig, soms intens. Soms gepaard gaand met weinig woorden, soms met veel. De voor mij meest indrukwekkende zijn de woordloze ontmoetingen. Zoals die eerste keer dat ik mijn kleindochter in mijn armen nam en ze mij aankeek. In de peilloze diepte van haar observerende ogen leek alles te verdwijnen, leek ik te verdwijnen in een stil, ontspannen en gelukzalig zijn.
Wouter ter Braake – signalen en helpers op mijn weg
Het eerste bericht in het radionieuws van zes uur luidde: ‘Vandaag is Heinrich Harrer op 93-jarige leeftijd in Oostenrijk overleden’. Ik kreeg kippenvel en wist gelijk ‘dit is het signaal dat me vertelt dat ik een goede afslag ga nemen.
Lichtpuntjes op mijn weg
Wouter ter Braake: ‘Op enig moment, ik weet niet hoe lang ik in stilte zat, voelde ik dichtbij de aanwezigheid van een ander schepsel. Toen ik mijn ogen opende keek ik recht in de snuit van een stevige, zwarte hond.’
Wouter ter Braake – van mao tot tao
Wouter ter Braake, de jongste stakingsleider ooit, denkt met plezier en enige trots terug aan 1970. Een jaar waarin veel gebeurde in de stad: Feyenoord kampioen, de manifestatie C70, het popfestival in Kralingen en dan de havenstaking in de nazomer. “Het was een smeltkroes van gevoelens en ideeën. Vergeet ook de Vietnam-demonstraties niet. Een rebelse tijd.”
Wouter ter Braake – Tijd van leven
Wouter ter Braake: ‘Alle tijd hebben’. Deze woorden suggereren dat tijd een substantie is, iets dat je kan beetpakken, opdelen en meten. Je ‘hebt’ tijd of niet, veel of weinig. Of alle.
Odaan’s workshop
Odaan gaat staan. Hij kijkt rond. Dan begint hij, wat aarzelend: “We zitten allemaal vast in ons eigen verhaal. Het verhaal dat we onszelf vertellen over het verleden. Over wie we zijn, waarom we handelen zoals we doen. Het verhaal dat we anderen vertellen.’ Deze tekst is een co-creatie van Wouter ter Braak en Jos Niesten.
Wouter ter Braake – Het boek van alles
‘Waar zijn wij vóór dat we geboren worden?’. Het kleine joch kijkt Vanitas verwachtingsvol aan. ‘Overal en nergens’ flitst het door Vanitas heen. Maar hij antwoordt in uitgebreide zinnen. Soms aarzelend. Het lijkt erop dat zijn bronnen van poëzie en literaire zinnen opgedroogd zijn.
Wouter ter Braake – Het verlangen naar unieke ervaringen
Wie kent dit verlangen niet? ‘Waar zal ik het zoeken, waar kan ik het vinden?’
