In de lentezon
zit een lamme bedelaar
en kijkt gelukkig.
Wat mij in deze haiku raakt, is de bedrieglijke eenvoud.
Er wordt slechts waargenomen dat er iemand in het lentezonnetje zit en gelukkig kijkt. Dat is een prettig beeld.
Maar … die persoon blijkt een bedelaar te zijn. En ook nog een verlamde bedelaar. Dat doet het beeld kantelen, het is niet fijn meer.
Toch kijkt de man gelukkig.
En omdat dat in de laatste regel wordt vermeld, blijft er een positief gevoel hangen.
Deze haiku, dit spelen met emoties, is dus niet zo eenvoudig als het lijkt.
De haiku staat in Haiku Een jonge maan, J. van Tooren.
Bewerking Renske de Graaf
