Terugkerend verlangen,
ondanks het diepste weten
dat dit geen vervulling brengt.
De schijnbaar nieuwe vreugde,
is op voorhand reeds versleten.
Stuwkracht leeft nog, ingebed
in schrijnend weten, dat
leegte zo niet wordt gevuld.
Het stille besef dat beweging niet langer
vervult, maakt alleen en ongezien.
Waar de massa ogenschijnlijk doelgericht
voortsnelt, staat de verinnerlijkte mens stil.
Zonder antwoord, zonder richting.
In die roerloze beweging kan alles
in niets worden gevonden. En niets in alles.
Hier is ‘alleen’ nooit eenzaamheid.
Piet Nusteleijn zegt
Een heel mooi stukje tekst.
Mag ik een beetje voortborduren, doormodderen?:
Roerloos. AL-één.
Met groet aan ‘de roerloze beweging’.
Op genot zit inflatie, sleet.
Op vreugde niet. Dat is wat je bent.
Vreugde is roerloos. Dág.
Carlien Erens zegt
Wat mooi en krachtig verwoordt.
Wat een herkenning.
Dank je wel.
Carlien Erens