Stiltespinster heeft weer eens een bijzondere ervaring gehad. Het overkomt je, zoals het meeste in je leven. Al meerdere keren had ik een uitnodiging gekregen voor tentoonstellingen in het hoge noorden van het land. Het leek mij het einde van de wereld. Plots besloot ik het te wagen en bijna onvoorbereid nam ik de trein naar …Appingedam!
Onderweg genoot ik van de weidse landschappen: hier is Nederland nog niet vol. Meteen na het verlaten van de trein viel mij de stilte op. Wat een rust vergeleken bij de hectiek uit het westen.
Het was nog een kwartier lopen voordat ik op de plaats van bestemming was. Wat een rust, zo nu en dan een auto, vogels die zongen in de bomen, heerlijke geuren van rozen die langs de weg stonden, prachtige Atalanta vlinders op een paarse Buddleia, een kruidig geurende kamperfoelie en… geen storende achtergrondgeluiden van een snelweg. Wat een feest om dit allemaal in één wandelingetje te mogen beleven.
Aan het bord langs de weg kon ik zien dat ik mijn bestemming van die dag bereikt had:
MUSEUM MØHLMANN.
Een grote statige oude boerderij doemde voor mij op ,met de ingang aan de achterzijde. Ik brandde van nieuwsgierigheid, want wat moest ik mij nu voorstellen bij het zien van dit pand. Het leek niet op een gangbaar museum, maar eenmaal binnen viel ik van de ene verbazing in de andere.
Ik bevond mij in een enorme lichte ruimte met een plavuizen vloer en oude balken; bijna een kathedraal. Wat een openbaring! Aan de wanden hingen prachtige schilderijen, zo hier en daar een beeld en nog andere curiositeiten. Maar ik kwam speciaal voor de Canto Collectie, want dat scheen iets heel bijzonders te zijn. Nou… dat was het ook!
Van dit blikje 
124 schilderijen maken, kan dat? Ja zeker kan dat. En is het dan nog interessant? Nou en of! Ik heb me 124 keer staan verbazen: zo ongelofelijk knap geschilderd, zo realistisch. En elk schilderijtje nodigde mij uit tot nadenken. Niet alleen kijken, maar ook zien. Zien wat de intentie van de schilder was geweest. Voelen wat de schilder voor ogen had. Ik was diep ontroerd door de gevoelens van verdriet, heimwee,verlangen en onmacht die van het doek afstraalden .Maar dit laatste is mijn interpretatie.
Wat was ik blij dat ik het besluit had genomen om deze kleine pelgrimage naar het noorden te maken. Ik had weer een pareltje ontdekt. Een pareltje dat ik kan rijgen aan een draadje om tot een prachtige levensketting te komen. Een ketting met pareltjes van herinneringen.
