Tijd is een keuze

In april 2012 vroeg Joop Hoek me in de Rotterdamse sangha van Tegen de Stroom In of we even vertrouwelijk konden praten. Of ik hem kon helpen met een website. En wat er toen gebeurde houdt het inmiddels al bijna 5 jaar vol. Aperap hebben we toen binnen enkele dagen de website voor het Boeddhistisch Dagblad in de lucht gebracht.

Vandaag, op 7 maart, kom ik erachter dat het leven me heeft ingehaald. Ik heb het te druk. En wie druk is moet kiezen. Kiezen is immers een keuze. In dit geval zijn het omstandigheden die mede namens mij voor me kiezen. Geen tijd is geen tijd en daar lijdt het Boeddhistisch Dagblad onder.

De site mist op dit moment een paar fijne dingen, doordat we technieken hebben gebruikt die anno 2017 te verouderd zijn om nog te herstellen. Of liever gezegd: waar ik de tijd simpelweg niet voor heb om te herstellen. De site schreeuwt al jaren om een nieuw likje verf: moderner, meer ruimte voor fotografie, meer gelaagdheid. Alle berichten komen op de hoop, waardoor sommige verhalen ondersneeuwen onder de waan van de dag. Dat is jammer. Maar ja, tijd.

Deze tijd vraagt om keuzes. Om aandacht.

Ik vind dat we veel bereikt hebben in die 5 jaar. Miljoenen pageviews, honderdduizenden bezoekers, een trouw publiek. Dagelijks lezen duizenden mensen het BD, via de site, mail of andere kanalen. En gelukkig hebben we ook veel tegenwind gehad.

Vooral het reactiebeleid heeft tot heel veel controverse geleid. Ik ben (of liever gezegd: was) een principieel voorstander voor een ruimhartig reactiebeleid. Hierdoor ontstaat een gemeenschap die zich verbonden voelt met een medium. Maar hierdoor ontstond ook verschrikkelijke ruis. De reactieruimte werd soms bezet door mensen die tegen elke prijs hun gelijk kwamen opeisen. Mensen met ego’s. Mensen met kennis maar zonder empathie. Mopperaars, zemelaars, betweters, stokers. Dit zijn mijn woorden en ik sta erachter: ik ben tot inkeer gekomen over ruimhartig alle mensen vrijelijk hun meningpoepje te laten doen. Laten ze dat lekker bij hun huisarts doen. Na 5 jaar gaan eindelijk de sluizen dicht en lijden de goeden onder de kwaden. Want dat gaat er nu verloren: je vindt nu in de reacties niet meer de parels die sommige reageerders achterlaten. Mest en modder, met her en der een briljant. Ook boeddhisten zijn net mensen.

Doordat het BD zo zichtbaar is op het web kregen we vaak vragen van belangstellenden. Hebben alle boeddhisten een kaal hoofd en een oranje jurk? Weet u het adres van die-en-die of die tempel? Wat is nou echt een typisch boeddhistisch recept? Helaas kregen we soms ook mail van mensen die een laatste strohalm zochten; die zo in de knoop zaten met het leven dat het boeddhisme hun de enige uitweg leek. Want boeddhisme wordt, zo weet ik na 5 jaar, door sommigen gezien als panacee. Wereldvrede! Nooit meer ongelukkig! Die gezellige beeldjes in de sauna, dat is boeddhisme blijkbaar soms. Dat is niet mijn vorm van boeddhisme. Er is lijden. Er is een oorzaak. Er is een pad.

Ik ben blij dat ik heb kunnen bijdragen aan het BD. Dankzij het BD heb ik kennisgemaakt met een enorme hoeveelheid geweldig interessante mensen. Dank, Joop Hoek. En dank aan jou, de lezer.

Ik trek me helaas terug. Vaarwel Boeddhistisch Dagblad. Het ga je goed! Om met Joop te spreken: moge iedereen gelukkig worden en vooral jij.

Correctie: ik schreef ‘zes jaar’, maar dat moet natuurlijk 5 jaar zijn.