Het regionale volkscongres in de Tibetaanse autonome regio gaat met een wet zogenaamde hemelbegrafenissen, een eeuwenoud traditioneel ritueel in Tibet, officieel beschermen. In de wet is ook het publieke karakter en de daaraan gekoppelde belangstelling voor dit ritueel door toeristische reisgezelschappen geregeld., de waardigheid van dit ritueel mag daar niet onder leiden.
Hemelbegrafenissen zijn een Tibetaanse en Mongoolse traditie, waarbij de stoffelijke resten van een overledene in de open lucht aan gieren en andere roofvogels worden gevoerd. Ze worden beschouwd als een daad van vrijgevigheid en een ritueel waarmee de ziel zich vrij kan maken. Het congres van de regionale Volkspartij van Tibet, de door China in het bezette Tibet ingestelde lokale wetgever, behandelde het wetsvoorstel gisteren. In de wet worden kwesties geregeld zoals het beheer van het gebied, de bescherming van het milieu en de kwalificatie van rituele gidsen.
Het is de eerste keer dat in Tibet deze begrafenissen in wetgeving worden geregeld waarin ook het respect en bescherming worden vastgelegd van deze millennium-oude traditie. De wet regelt ook de privacy van de deelnemers en overledenen aan deze uitvaarten. Sommige reisbureaus toonden een gebrek aan respect voor de traditie door het organiseren van reizen naar hemelbegraafplaatsen. In 2005 stelde de Chinees-Tibetaanse regering een voorlopige regel in en verbood het fotograferen en filmen op dergelijke begraafplaatsen, of het publiceren van verslagen en foto’s met een beschrijving van de rituelen. Overigens sterven steeds meer gieren en andere vogels door het eten van de dode lichamen die vol zitten met resten van medicijnen die de overledenen tijdens hun leven hebben geslikt.
Bron BNN.
josephine van den waerden zegt
Ja, natuurlijk is het een traditioneel ritueel. Vrijgevig?? Gebrek aan hout om het dode lichaam te verbranden en de hardheid van de bevroren grond om het lichaam te begraven dat door temperaturen van vaak ver onder nul niet tot ontbinding komt, zijn ook traditionele argumenten bij deze sky burials. Vrijgevig? Een DOOD lichaam voeren aan de gieren? Weg romantiek…
Kees Moerbeek zegt
‘Een DOOD lichaam voeren aan de gieren? Weg romantiek…’ Gieren leven van kadavers. Leg eens uit wat je bedoelt.
Ujukarin zegt
Lijkt me toch redelijk vrijgevig voor de dode zelf. Inplaats van rare kronkelredeneringen te volgen dat JOUW lichaam eeuwig onaangetast in een kist 2 meter diep blijft liggen en op de dag van Oordeels weer JOUW entree in het Paradijs zal zijn weet je verduveld goed dat er 2 dagen na de Sky Burial niets meer van over zal zijn dan wat losse botten. Beter ervaren van Ashes-to-Ashes en Dust-to-Dust kan ik me nauwelijks voorstellen, konkreter dan cremeren en daarna de as nog ergens z’n eigen herinnering doen vormen…
With folded palms,
Kees Moerbeek zegt
Het lijkt me maar niks om voortaan doden niet meer te begraven of niet meer te cremeren en ze maar te deponeren op een aangewezen plek ergens in je gemeente en de natuur zijn gang te laten gaan. Het is een gevalletje MEMENTO MORI met linke volksgezondheidsaspecten en in onze westerse optiek barbaars en respectloos. En dat al eeuwenlang.
Dat in onze samenleving zaken als ziekte, dood en aftakeling moeilijk te combineren zijn met de huidige tijdgeest en weggemoffeld worden, is weer heel iets anders.
josephine van den waerden zegt
Ik bedoel, Kees, dat een DOOD lichaam aan de gieren voeren niet persé als vrijgevigheid gezien hoef te worden. De skyburial komt voort uit het tekort aan hout en de bevroren grond in Tibet. Niet meer, niet minder. Gaf de Boeddha niet zijn LEVENDE lichaam aan een tijgerin?? De skyburial als vrijgevig uitleggen, is net zo goed een vorm van troost, van romantiek, voor het verdriet van afscheid als het beeld dat het lichaam in het graf wacht tot de dag des oordeels. Een ontbonden lichaam dat weer op zou staan? Inderdaad een rare kronkelredenering. Dat de gieren het eten is inderdaad omdat het aaseters zijn. Ik vind het dan ook een prachtig beeld: ALLES is met ALLES verbonden. Ik heb een lichaam maar dat is niet wat ik BEN. Dat onderscheid wordt in het westen nauwelijks gemaakt en dat is precies ons probleem… Niet weten wie we zijn. De mis-identificatie met lichaam, gevoel, gedachten.
Kees Moerbeek zegt
‘Gaf de Boeddha niet zijn LEVENDE lichaam aan een tijgerin??’
Dat zou volgens de bekende jataka in een vorig leven van de Boeddha inderdaad gebeurd zijn.
Het beeld dat we in het westen niet zouden weten wie we zijn, klopt niet. In ons alledaags functioneren weten we dat wel en ook van anderen, zelfs haarfijn. Maar dat is onze overlevingsmodus en dat is een probleem. Het mooie daarvan is wel dat we die modus kunnen aanpassen naar gelang de omstandigheden, maar dat gebeurt niet vanzelf. Vaak is er een tragische, levensbedreigende situatie nodig om ons uit die overlevingsmodus te wekken en het aan te passen. Dat kan zijn: het verliezen van een baan, het overlijden van een geliefde en, wat bijna hetzelfde is, het einde van een liefdesrelatie.
‘De mis-identificatie met lichaam, gevoel, gedachten.’ Je moet tamelijk filosofisch ingesteld zijn en ervaring met shikantaza (simpelweg zitten) hebben om dit te ervaren, weten is iets anders. Die identificatie met ons lichaam is nodig om te overleven en onze gedachtes zijn nodig om het systeem waarvan we onderdeel zijn (maar niet zijn, beweren sommigen) in stand te houden en waar nodig te veranderen.
Josephine, doe ermee wat je wilt, maar dat deed je toch al,