Het aantal doden in Gaza door Israëlische aanvallen, van wie circa 70 % vrouwen en kinderen, ligt volgens een telling op 31 december 2024 op 45.936. Bij veel Gazaanse kinderen zijn (delen van) een arm of been geamputeerd na Israëlische bombardementen.
Kinderen verloren hun ouders, broers en zussen, grootouders en andere familieleden. Scholen en ziekenhuizen zijn vernietigd, speelgelegenheden gebombardeerd. De Gazanen sterven van honger en dorst, goede medische voorzieningen en medicamenten ontbreken.
Honderden, mogelijk duizenden dode mensen liggen nog onder het puin van gebombardeerde huizen en gebouwen.
Het geweld in Israël/Palestina sinds 7 oktober 2023
Op zaterdag 7 oktober voerden naar verluidt 1.500 of meer strijders van Hamas een verschrikkelijke terreuraanval uit op Israëlisch grondgebied. Kort daarna opende Israël een meedogenloze aanval op de Gazastrook waar 2,1 miljoen Palestijnse burgers als gevolg van de Israëlische blokkade al 17 jaar leven in een humanitaire hel.
VN-organisatie OCHA houdt informatie bij over de aantallen slachtoffers van de oorlog.
De kwestie-Israël/Palestina kent vele facetten: de militaire bezetting, die inmiddels al ruim zeventig jaar voortduurt; de illegale kolonisering van de Palestijnse gebieden door Israëli’s; de blokkade van Gaza; de achtergestelde positie van Palestijnen ten opzichte van hun Israëlische buren; en nog veel meer. Het is dan ook onmogelijk om de kwestie te reduceren tot een droge reeks getallen. Om de kwestie goed te begrijpen is een brede blik noodzakelijk.
Toch heeft het wel degelijk nut om je te verdiepen in een aantal statistieken. Zo blijkt uit data van verschillende Palestijnse, Israëlische en internationale organisaties dat er jaarlijks veel meer Palestijnen dan Israëli’s slachtoffer worden van het geweld tussen beide groepen. Daaruit valt bijvoorbeeld op te maken dat er sprake is van een onevenwichtig ‘conflict’, waarbij één kant (Israël) militair veel sterker is dan de ander (Palestina).
Uit de data valt verder op te maken dat de kolonisering van Palestijns gebied door Israël – de inbeslagname van Palestijns land ten gunste van Israëli’s – al decennia gestaag voortschrijdt. De kwestie-Israël/Palestina staat dus niet stil, maar kent almaar verschuivende grenzen. Met name de Palestijnen zijn daar de dupe van.
Anoniem zegt
Ujukarin zegt
Hulde dat jullie zo af en toe aandacht besteden aan dit soort Dukkha-situaties, redactie!
Maar ik ben bang dat ook The Rights Forum allerlei appels en peren erbij haalt; de issue van de-ene-kant-militair-sterker-dan-de-andere kan ik me totaal niets bij voorstellen qua relevantie. Mag een land zich niet verdedigen tegen terroristen die 1500 van je landgenoten om zeep geholpen hebben en nog constant raketten afvuren om de rest van de miljoenen Israelis de zee in te drijven (from the river to the sea…) ten faveure van de achterban van de terroristen? Natuurlijk is geweld een laatste redmiddel voor beide kanten van het conflict, maar dan verwacht ik ook constructieve adviezen aan beide kanten (zoals dumpen van Hamas) inplaats van alleen focus op het menselijk leed en oproepen tot staakt het vuren wat Hamas alleen maar wil gebruiken voor herbewapening en verlengen van het lijden der gijzelaars.
Dus ja, sorry, het is saai maar ik kom terug op wat ik eind vorig jaar hier schreef…
“Het aantal mensenrechtenschendingen door Palestijnen, ook nu in Gaza en Libanon (menselijke schilden, zie eerder artikel van Taigu) is van eenzelfde orde van grootte, en leidt ook tot de dood van mede-Palestijnen naast natuurlijk die 1500 Joden van vorig najaar. En de onderdrukking, die zeker bestaat, ‘komt niet uit het luchtledige vallen’ zoals de VN-secretaris als goedpratertje voor Hamas-moorden gebruikte maar is een duidelijk geval aktie-en-reactie.
Dus ik kan alleen vanuit Wijsheid, Metta en Karuna oproepen tot twee sporen.
a. Langere termijn: werken aan een 2-staten model. Waarbij eis is aan de meerderheids-Palestijnse staat (Westoever en Gaza) dat hij democratisch is, tolerant naar religieuze minderheden (ook bijv. Shia versus Sunna) en geweld naar enig buurland afzweert. Dus geen ‘from the river to the sea’ onzin, de vraag wie in een ver verleden rechtmatig eigenaar van land is of niet vormt een gepasseerd station. (Net als de vraag wie er nu recht van wonen heeft – de bijna 1 miljoen Joden die kort na 1948, alles achterlatend, van hun huis en haard in Marokko/Algerije/Syrie etc. verdreven werden horen nu écht in Israel als veilige haven thuis). Het Noordierse Goedevrijdagakkoorden-model kan als voorbeeld dienen.
b. Kortere termijn.
Gaza: de agressor stopt met alle geweld (en dan bedoel ik dus Hamas, die vorig najaar de oorlog begon), laat de gijzelaars vrij, en ieder van zijn strijders krijgt een vrijgeleide naar enig buitenland dat ze wil hebben. Er komt een vredesmacht mét tanden (dus geen Unifil) die de vrede bewaakt, en helpt in de overgang naar een gebied dat democratisch is, tolerant naar religieuze minderheden en dat geweld naar enig buurland (dus Egypte en Israel) afzweert. Israel stopt vanzelfsprekend alle geweld, omdat de noodzaak weggevallen is.”
Met gevouwen handen,
Anna van Essen zegt
…nooit komen uitingen van haat in deze wereld tot rust door haat, maar door niet te haten komen ze tot rust, dat is een eeuwige wet.
De Boeddha.